Tool; als monniken in de rosse buurt

Click here for an English translation

Zondagavond was het eindelijk zo ver; een handjevol journalisten mochten – zonder informatie over de titels van het album en de nummers) de nieuwe van Tool in z’n geheel horen.

De lokatie voor de luistersessie van het nieuwe Tool-album was op z’n minst origineel; een voormalig nonnenklooster midden in de rosse buurt van Amsterdam. In het betreffende steegje staan links de vrouwen achter de ramen en rechts een portier die alle genodigden naar binnen laat. Als je niet weet waar het is, loop je er zo voorbij.

Meteen na binnenkomst schuift het meisje van de platenmaatschappij elke bezoeker een contract onder z’n neus waarin we moeten beloven dat er tot 13 april niets gepubliceerd wordt wat het album aangaat. Blijkbaar is er nogal wat heisa ontstaan na de “recensie” die na een eerdere luistersessie in Londen online kwam. Toch jammer.

Onderaan de trap komen we in de ruimte van bovenstaande foto. Denk er zelf nog een stel kandelaren met brandende kaarsen bij, drie speakertorens met flatscreens waarop alle videoclips voorbijkomen en een stel witte banken waar je in het loungetijdperk (eind jaren ’90) niet omheen kon. De schaaltjes stokbrood met tapenade, nootjes, rauwkost en andere hapjes blijven vrijwel onaangeroerd.

Na een half uurtje borrelen en socializen komt drummer Danny Carey, die al de hele avond met een biertje in de hand gemoedelijk tussen de bezoekers rondloopt, met een cd’tje in z’n handen terug in de zaal. De bezoekers krijgen allemaal een draadloze hoofdtelefoon op en mogen onderuit gezakt op de banken gaan genieten. Met een welgemeend ‘eet smakelijk!’ wenst Carey ons veel plezier. Zelf loopt hij met bassist Justin Chancellor door de ruimte of naar het afgesloten VIP-gedeelte. Maynard laat zich niet zien.

Tijdens de luistersessie worden we totaal in de watten gelegd; de serveersters lopen af en aan met drank en schalen vol warme en koude hapjes, zodat we niet op hoeven te staan tijdens het luisteren. Het is bijna een silent-disco; dik dertig man met koptelefoons op knikken mee op de muziek, af en toe verstoord door het gerinkel van glas. Na afloop komt Maynard, getooid met cowboyhoed, de zaal binnen en krijgt een microfoon in handen. Iedereen zet in een reflex de koptelefoon af, terwijl je die op moest houden om de zanger te horen; “Thank you for you time and your patience, and now go away!”

Justin en Maynard zijn daarna meteen verdwenen, Danny neemt rustig de tijd om nog een paar vragen te beantwoorden en meegenomen cd-boekjes te signeren. Volgens de kolossale drummer speelt de band naast Pinkpop dit jaar ook in de HMH. Qua datum zou het rond Pinkpop zijn, en anders in de laatste week van juni. Meer tijd is er helaas niet; we worden vriendelijk het pand uitgebonjourd omdat er nog een luisterronde is voor de internationale pers.

Vanwege het embargo heb ik niet op de plaat zelf kunnen ingaan, maar met de aantekeningen die ik heb, kan ik op 13 april hier wel iets neerzetten. Er komen geen promo-exemplaren voor de releasedatum van 2 mei. De vraag blijft of deze aanpak zinvol is. Zoals een medewerker van een platenzaak zinvol opmerkte dat de de Arctic Monkeys bewust nummers lekten en dat hun album niet is aan te slepen. En zelfs als ik m’n mond hou, zal er vast wel iemand anders zijn zoals die Engelsman die ergens wat online zet over de luistersessie.