Terugblik op Rock In Park

Goffertpark Nijmegen, 26 juni

Gelegenheidsfestivals. Voor de diehard festivalbezoeker wellicht een te weinig samenhangend programma, te weinig sfeer en geen campings waar het na afloop nog lang gezellig blijft, maar voor degenen die alleen maar bandjes willen kijken wel een goedkoop dagje vol headliners en andere leuke bands, zoals Racoon dat de dag mocht aftrappen met aanstekelijke liedjes die het zomergevoel alleen maar versterkten. Happy Family en vooral Feels Like Flying werden luidkeels meegezongen. ‘Volgend jaar met dertig danseressen voor op het andere podium!’, beloofde zanger Bart van de Weide.


De rechterhelft van het dubbele hoofdpodium (bron foto: yorinfm.nl)

Bij Eagles of Death Metal kon je je afvragen hoe lang de band nog publiek trekt nu het begint door te dringen dat Josh Homme en Tim van Hamel niet meer meespelen. Zo bijzonder is het allemaal niet; het kan zo op Arrow Classic Rock. Dan was Krezip toch net iets meer onderhoudend, al was het maar om de uitvoering van Britney Spears’ Toxic. Het logo van Simple Plan zou niet misstaan bij een bijeenkomst van de Socialisische Partij. De Canadezen tappen nauwkeurig uit het vaatje van Good Charlotte, Sum41 en Blink 182. Niets nieuws dus onder de zon. Ook hier een cover: I Believe In A Thing Called Love (van The Darkness).

Het afzeggen van The Mars Volta was voor veel mensen aanleiding om hun kaartje door te verkopen. Voor Rock In Park hoeven we er achteraf niet rouwig om te zijn: bij de Nieuwe Revu Stage was het bij Feeder geen pretje door het gedrang van de marktbezoekers en de mensen die zo ver mogelijk van het hoofdpodium wilden staan. Geen ideale omstandigheden om je favoriete band te zien.

Op het hoofdpodium begon Queens of the Stone Age furieus met Regular John en Avon (van het eerste album). Veel te kort optreden en helaas zonder Mark Lanegan, maar verder stond
het als een huis. Mooie afwisseling in de set (van alle albums wel iets), met als hoogtepunt Song For The Dead. Een groter contrast met Jamie Cullum was nauwelijks denkbaar. De lome jazzpop deed het prima met dit warme weer, maar de man werd overstemd door het lawaai van de andere podia.

Andersom klonk hij door in de Tent Stage, tot grote ergernis van The Tears-zanger Brett Anderson: ‘What’s this awful fucking noise? Must be Jamie Cullum! What a pile of shit!’ De podiumpresentatie van de ex-Suede zanger (constant heupwiegend en met één voet op de monitor, het andere been huppend alsof hij er overheen wil springen) zijn sinds zijn vorige band onveranderd gebleven. Stiekem toch jammer dat we geen Animal Nitrate kregen.

Keane speelde op een tijdstip dat de rij voor de voedselkraampjes flink langer werden. Met een
falafel of puntzak patat stonden mensen van een afstand naar de band te kijken. Zanger Tom Chaplin is geen slechte zanger, maar de muziek is niet gevarieerd genoeg om te blijven boeien; de piano klonk blikkerig en het leek alsof er een echo in de drums zat.

De albums van Interpol heb ik thuis grijsgedraaid, maar om de een of andere manier voegt het live te weinig toe. Het is zeker niet slecht en ik geniet van m’n favoriete nummers maar de vonk
wilde niet volledig overslaan… tot slotnummer Roland, wat stukken feller klonk dan de rest van de set. Lenny Kravitz is niet mijn eerste associatie als het om bescheidenheid gaat, maar gelukkig was de man minder vervelend dan vorig jaar (de langdradige shows op o.a. Pinkpop en Werchter). Toch stond zijn uitgebreid geëtaleerde ego (de man droeg z’n eigen merchandise)
echt genieten in de weg.


De Tent Stage op Rock in Park (bron foto: Yorinfm.nl)

Het Nieuwe Revu-stage fiasco van eerder op de dag doet me besluiten om daar de rest van de dag niet meer naartoe te gaan. Dan liever Nine Inch Nails. Het was strak, hard en loepzuiver. De set knalt vanaf het begin met Wish en March of the Pigs en Trent is momenteel in bloedvorm. Absoluut het beste optreden van de dag. Favoriete nummer Closer valt mooi op de
helft en is voor mij het teken om nog even de tweede helft van de slot-act mee te maken.

Veel echte R.E.M.-fanaten die zoveel mogelijk optredens mee pakken, waren over deze aflevering wat minder te spreken; ze waren wel eens meer geïnspireerd en energieker dan in Nijmegen. Desondanks een mooie selectie uit hun repertoire, met o.a. de eerste (en misschien wel laatste) uitvoering van Nightswimming in Nederland. De ondergaande zon in combinatie met de melancholieke muziek en de lichtshow op het podium was een prachtig slot voor deze dag in het Goffertpark.

Rock in Park was een redelijk geslaagd evenement, een mooie dag maar wel met wat aanmerkingen. In de communicatie met het publiek bleef Rock In Park achter bij de gevestigde festivals (waar verschuivingen in het programma veel beter worden medegedeeld). Het
gelegenheidsfestival Rock In Park mistte een “gelegenheids-Jan Smeets”.