gemengde gevoelens bij Billy Corgan nieuwe stijl

Billy Corgan & Gliss (support)
9 juni, Paradiso Amsterdam

Vier dagen later ben ik er nog steeds niet helemaal uit wat ik van het concert vind. Misschien dat ik de andere recensies en verslagen maar voor zich ga laten spreken. Deze avond in Paradiso was volgens de fans in ieder geval niet de beste; in Gent kreeg het publiek een emotionele speech over het waarom van zijn huidige koers en waarom hij de muziekindustrie zo haat. Keulen was een paar dagen later ook beter; in Amsterdam waren er redelijk wat technische problemen en had Billy zijn dag blijkbaar niet.

De show was (zeker visueel) zeer imposant (zie deze foto's en filmpjes en deze dia show), maar muzikaal was het allemaal behoorlijk eenvormig. De nieuwe plaat is volgens hem zelf het product van geen compromissen hoeven sluiten; de goede verstaander weet dan dat zijn ego blijkbaar teveel in de weg staat. De man blijft toch een narcist; zie de lelijke shirts bij de merchandise met zijn hoofd er op en de projectie van zijn gezicht in de visuals.

Helaas is hij koppig en wil hij zo anders mogelijk klinken dan met de Pumpkins. Niet dat een makkelijke sell out van Pumpkins materiaal de beste optie is, maar Corgan zou met een volgende solo plaat misschien weer echt mooie liedjes kunnen maken. (Met zijn oude band heeft de man namelijk ook een heleboel prachtige akoestische liedjes afgeleverd.) Dan wordt het live vast weer net zo memorabel als pakweg tien jaar geleden.

Tot slot nog een recensie in het parool waar ik het wel redelijk mee eens ben.