Visuele impact redt show van Destiny’s Child

Destiny's Child - 24 mei, Ahoy

Het moet een van de meest contrasterende momenten zijn geweest op een alternatief en modderig rockfestival: het optreden van Destiny’s Child op het Belgische Dour (in 2000). Ik was er zelf helaas niet bij maar de verhalen uit tweede hand over het blingblingpubliek en de opgefokte security zijn schitterend. Ik ben geen liefhebber van het genre, maar na de optredens die ik op tv voorbij zag komen, de enthousiaste verhalen van de vorige doortocht in Ahoy en het mogelijke naderende einde als trio (gezien de titel van het laatste album) leek me het toch wel aardig om een avond naar Rotterdam te gaan.

Bij de Arena-ingang van Ahoy ligt een achtergelaten slaapmatje. De diehard fans zelf zijn al lang binnen, in het voorste vak. Links en rechts boven het podium hangen enorme videoschermen; iets dat wat mij betreft wel vaker in die zaal mag. Ze worden niet alleen voor het optreden zelf gebruikt; van tevoren krijgen we Blink TV: toch opvallende keuzes voor videoclips van Flaming Lips en The Ceasars en reclame. Brought to you by McDonald’s… Toch een beetje rare sponsor voor deze tour, want als er één plek is waar je niet moet eten als je hetzelfde figuur wilt krijgen als Beyoncé …

De opkomst van het trio deed even vrezen dat de muziek vanaf een tape meeliep; blikkerig geluid en geen begeleidingsband te zien. Bij het volgende nummer (en weggetrokken doeken) bleek die er gelukkig wel te zijn; helemaal weggestopt in een hoekje van het podium. Toch jammer dat de avond door het matige en af en toe zelfs beroerde zaalgeluid niet memorabel zal worden. Dat hoeft niet persé aan Ahoy zelf te liggen omdat ik er wel eens naar goed klinkende shows ben geweest. Misschien was het de combinatie van echte muzikanten en tape wat niet goed ging, of misschien komt een dergelijke productie beter tot z’n recht in een zaal als de HMH.

Aan de andere kant, deze kritiek is voor een show als die van Destiny’s Child niet echt relevant: de fans malen daar niet om. Sterker nog, ze kregen eigenlijk best waar voor hun geld. Dik twee uur spektakel met een visueel overdonderende podiumpresentatie. De videoschermen links, rechts en boven het podium geven close-ups of andere visuals, de hele achtergrond van het podium bestaat uit gekleurde lichtjes, de pilaar waar Michelle op zingt schuift vanzelf uit tot een showtrap; alles draait, beweegt en knippert. Alles is schitterend. De dames hebben bijna elk nummer een ander pakje aan; de verkleedpauzes worden gevuld door elk om de beurt nummers van de solo-albums te zingen of met shows van de extra dansers, zoals bij de spectaculaire uitvoering van Soldier.

Als je de drie bezig ziet, kun je niet om de vergelijking heen: Destiny’s Child en The Supremes. Beyoncé zal vast veel aardiger en normaler zijn dan Diana Ross, maar ze stelt Kelly en Michelle op alle fronten in de schaduw. Misschien toch meer talent (en betere solo nummers, waarmee ze een groter aandeel in de show had dan het solowerk van de andere twee). Ondanks dat niveauverschil vind ik haar toch sterker binnen het trio dan in haar eentje. Voor de fans is het dus te hopen dat Destiny Fulfilled geen voorspelling is...