het voormalige gat tussen mij en dEUS

deel 1: van Suds & Soda naar Pocket Revolution

Het kan raar lopen met bands waar je liefhebber van bent. Of beter gezegd: liefhebber van wordt. Neem dEUS: Suds & Soda kun je tegenwoordig als een van dé nummers van een generatie rekenen en ook ik ga helemaal los als ik het hoor, maar het scoorde in '94 hoog op mijn irritatiefactor zodat ik de band destijds verder niet veel aandacht gaf. In die tijd luisterde ik sowieso nog niet heel bewust naar de betere alternatieve muziek – ik ben in alles een laatbloeier -, al had ik de Smashing Pumpkins al wel in de smiezen.


debuut en beste album: Worst Case Scenario

Uiteindelijk ben ik via die band en Radiohead pas jaren later weer bij dEUS terechtgekomen; in 1999, ver na de echte gloriedagen. Op 13 april van dat jaar zag ik de band voor het eerst live, in Groningen, samen met een vriend die daar toen stage liep en me een hoop goede muziek heeft laten ontdekken. Onbewust bleek ik veel meer te kennen dan gedacht. Little Arithmetics bijvoorbeeld kende ik tot dan toe alleen van een Jiskefet-aflevering. Dat optreden in de Oosterpoort was achteraf misschien niet de beste doortocht, maar later dat jaar op Lowlands ging ik echt definitief om... en toen begon het wachten op een volgende keer.

Die volgende keren kwamen er wel, maar echt briljant was het allemaal niet als je de verhalen van de mensen moest geloven die er al vanaf het begin bij waren. Op Crossing Border zag ik vorig jaar een herboren dEUS in een compleet nieuwe bezetting, met gitaarwonder en vleesgeworden coolheid Mauro Pawlowski. Er was al een tijd sprake van een nieuw album, maar de nummers die toen al ten gehore werden gebracht, klonken echter nogal gewoontjes. Het als maar uitstellen van de release beloofde ook al niet veel goeds.


het nieuwste album: Pocket Revolution

Inmiddels is Pocket Revolution uit en na een teleurstellende eerste draaibeurt ben ik toch wat vaker gaan luisteren en denk ik nu dat het alleen nog het debuut voor zich moet dulden. (In A Bar, Under The Sea telt meer favoriete nummers, maar ook de meeste missers en is daarom als heel album mislukt, en The Ideal Crash vind ik minder gevarieerd dan de nieuwe.) Vooral Bad Timing met al die geluidjes is briljant, en naast het al wat oudere en misschien wel mooiste dEUS-nummer Nothing Really Ends heeft Barman weer een paar prachtige stillere liedjes geschreven.

De eerste live-berichten van de nieuwe tour waren ook meer dan positief, waardoor ik echt zin begon te krijgen in Paradiso.