Eels blijft publiek op het verkeerde been zetten

Eels with Strings - 2 oktober, Stadsschouwburg Nijmegen

Het is een (bijna) vaste waarde bij elk nieuw Eels album; een mooie show in een paar Nederlandse zalen. Gelukkig kiest voorman E voor de niet al te grote podia waar de muziek en de presentatie het best tot hun recht komen, zodat de band dit jaar bij elkaar maar liefst acht keer is te zien in de Nederlandse clubs en theaters. Na de laaiende recensies over de eerdere shows in de Randstad besloot ik om naar Nijmegen af te reizen.

In plaats van een andere band als voorprogramma kreeg de zaal (net als dit voorjaar) een Russisch animatiefilmpje over een krokodil en een teddybeer (Cheburashka en Gena). Ditmaal wel een nieuwe aflevering, over een mislukte treinreis en de moeilijke weg terug naar Moskou. Ook de “echte” show na de pauze begint met een film met een hilarische geschiedenis van de band (29 niet-permanente leden) interviewfragmenten en livebeelden van de vorige tours, waarbij weer eens opvalt dat de band bij elk nieuw album een totaal andere live presentatie zoekt; zoals de decorstukken bij de Daisies tour en de overalls ten tijde van Shootenanny!

bron foto (van ander concert): Eelsband.com

De bebaarde Mister E verschijnt tegenwoordig op het podium als een heer van stand; een pak met een hoed en wandelstok, sigaar in de mond en een glas whisky binnen handbereik. Je kunt eigenlijk niet meer spreken van een popconcert; E’s stijlvolle presentatie, het strijkorkestje, de theaterstoeltjes maar vooral de akoestische benadering van het Eels-repertoire maken er iets totaal aparts van. Behalve de excentrieke zanger bestaat de band tegenwoordig uit vier dames op viool en cello, een contrabassist / pianist / mandolinespeler en multi-instrumentalist “The Chet”; die vooral de percussie voor zijn rekening neemt maar deze af en toe verruilt voor de gitaar. E zelf speelt af en toe gitaar en harmonium.

Af en toe verdwijnend in de rookwolken van zijn sigaar gaat E van start met Fresh Feeling. Het publiek krijgt een mooi overzicht van alle albums, met uiteraard de nadruk op de nieuwe dubbelaar Blinking Lights en ongeveer de helft van Daisies of the Galaxy: de twee die zich het best voor deze theateraanpak lenen. Maar ook het oudere werk wordt niet vergeten, zoals het bizar geïntroduceerde Ant Farm: “This song goes way back to the 1900's, 1998 to be exact? Was it a good time for you? It was for me... Let's see, my dad died, my sister killed herself, my mom got cancer... great time.” Dan tikt hij even op zijn microfoon; “Is this thing on?” De man vond het in ieder geval geweldig om in “Nim Gin Jenn” te spelen; hij had onderweg in de bus en turend op de kaart speciaal geoefend op de uitspraak.

Het mooie van de akoestische aanpak met strijkers is dat de rockende nummers nu heel anders klinken, aan de andere kant is zo’n avond nu wel veel van hetzelfde. Pas aan het eind van de reguliere set kwam er muzikaal wat meer variatie, met de prachtige overgang van Flyswatter op Novocaine, met nog een flard baslijn van Led Zeppelin’s Dazed and Confused als overbrugging. Bij hoogtepunt Climbing Up To The Moon merk je pas echt hoeveel meerwaarde die strijkers er aan geven.

Volgens E heeft de band vanuit de bus, onderweg naar “Den Gaagan” het gejuich van het publiek gehoord en besloten toch maar terug te komen voor wat toegiften. Waar andere bands clichématig de hits voor die momenten bewaren (en Eels wellicht geen echte hits heeft), krijgen we drie nieuwe nummers. Als vervolgens de zaallichten aangaan lijkt het afgelopen en vertrekken een hoop mensen al richting uitgang. Wie de recensies van de eerdere shows had gelezen, wist dat er nog wat kon gebeuren en bleef braaf zitten. Ook na de tweede toegift, als het er op lijkt dat de crew de boel op het podium begint op te ruimen en Tom Waits door de speakers klinkt.

“Ladies and Gentlemen, The Eels have left the building… No just kidding. Here they are!” En voor de derde keer komen ze terug, ditmaal allemaal in pyjama! Iedereen dringt zich weer terug uit de foyer op een beschikbare stoel. We krijgen nog I Can Never Take The Place Of Your Man (van Prince) en Mr. E's Beautiful Outro voordat de band weer van het podium verdwijnt. Daarna lijkt de koek echt op, als er meer crewleden verschijnen en het doek achter het podium omhoog gaat om alle apparatuur weg te rijden. Het enige wat nu nog ontbreekt bij de sfeervolle achtergrondmuziek en dit beeld is een aftiteling.

links:
Eels - officiële site
Nederlandse fanpage met "fake" setlist van het podium (plus de juiste)
recensie van het optreden op 29 mei '05 in Rotterdam
recensie van het optreden op 30 mei '05 in Utrecht