The Music in my Head: vrijdag

Het lijkt erop dat de organisatie achter Crossing Border het gros van de muzikale acts apart van de film en literatuur op The Music In My Head laat spelen. Niets is echter minder waar; het was de bedoeling om laatstgenoemde festival net als vorig jaar in juni te organiseren, maar de gevreesde afgelasting is uiteindelijk uitstel geworden en toevallig vinden beide evenementen nu een week na elkaar plaats. Een verslag in twee delen.

Vrijdag:
Het was aan Architecture In Helsinki (uit Australië) om de avond te openen in de grote zaal. Ondanks de theatrale presentatie met een hele muziekwinkel op het podium - het achttal bespeelt bij elkaar tegen de 40 instrumenten - breekt na een half uurtje het gebrek aan goeie liedjes op.

'Whatever happened to their rock n' roll ?' zullen veel bezoekers gedacht hebben die nog niet bekend zijn met het laatste album van Black Rebel Motorcycle Club. Een moedige stap om als garagerockband een roots-plaat vol blues-, gospel- en country-achtige muziek te maken. Ook live pakt het wonderwel uit; ook in de podiumpresentatie. Er is oogcontact met het publiek en er wordt zowaar geglimlacht. 'Spread Your Love' rockte gelukkig als vanouds.

Het podium in zaal 2 is zo laag dat je bij Clap Your Hands Say Yeah een stel dwergen aan het werk denkt te zien, al is die zanger sowieso erg klein van stuk. Briljante liedjes, maar vocalen die de irritatiegrens meer dan eens opzoeken. De zaal puilt uit van de mensen die op de hype zijn afgekomen, maar een groot deel druipt langzaam af. "Is dit het nou?" hoor je ze denken.

Zanger Guy Garvey van Elbow laat het publiek raden waarom hij met een wandelstok loopt. Heeft hij mensen uit een brandend huis gered, of... is hij in een dronken bui gestruikeld? Het gniffelende publiek hoeft er niet lang over na te denken. Zittend op een kruk zingt hij het kippenvel op ieders armen, dirigerend met zijn wandelstok. 'Powder Blue', 'Newborn', 'Switching Off', het ene na het andere pareltje komt voorbij.

Jammer dat niet iedereen snapt hoe mooi het is; voor ons staat een groepje driftig elkaar te fotograferen (zodat het publiek achter hen telkens het flitslicht in de ogen krijgt) en met elkaar te kletsen. Misschien is het Paard - zeker in het weekend - niet de handigste plek voor zo'n festival, of waren er teveel gratis kaarten weggegeven? Vorig jaar in het Theater aan het Spui viel al dat geouwehoer mij in ieder geval minder op.

links:
- het verslag van Joris op Muziekagenda
- verslag van The Music In My Head op 3voor12/Den Haag