Terugblik op Werchter 2005: dag 2

Vrijdag 1 juli:
Hoogtepunten: The Dresden Dolls, Elvis Costello
Tegenvallers: Athlete, The Kills, Velvet Revolver
Niet gezien: Simple Plan, Jimmy Eat World, Within Temptation, De La Vega, Sioen, Monza

Het programmaboekje was voor de eerste helft van de dag redelijk nutteloos (want al gedrukt voor de annulaties). KT Tunstall zou aanvankelijk in de Marquee spelen maar wisselde met het vertraagde Athlete van stek. Jammer, want deze vrouw met gitaar verzoop jammerlijk op dat grote podium. Athlete had de trein gemist en moest met geleende apparatuur spelen. Of het daar aan lag weet ik niet, maar het kwam totaal niet uit de verf. Misschien nog eens de kans geven bij een cluboptreden maar voorlopig ben ik niet overtuigd.

De editie van dit jaar was er ook een van de Vrouwen Met Ballen: Roisin Murphy, Shirley Manson (van Garbage), en Amanda Palmer van The Dresden Dolls. Het duo kreeg de Marquee plat met hun theatrale optreden en diepgaande teksten. Ook mooie covers van War Pigs (Black Sabbath) en het van Jacques Brel geleende Amsterdam dat Amanda zo intens bracht dat ze het blikje Stella in haar hand tot moes kneep; een van de hoogtepunten van dit weekend. Vantevoren erg benieuwd naar The Kills, maar dit duo viel zelfs in de Marquee genadeloos door de mand. Daarom maar de tweede helft van Garbage meegepakt. ‘Am I showing too much arse?’ klonk het met Schots accent. Veel oude hits en helaas nogal routineus, maar het blijft toch een heerlijke festivalband.

Velvet Revolver werd aangekondigd als de band die de ‘punk in punctuality’ bracht, maar kwam een kwartier te laat op het podium. Vorig jaar op Lowlands nog best oke, maar vandaag vooral een parodie op zichzelf. Misschien is het de generatiekloof, maar ik vond het toch opvallend dat hun matige eigen nummers meer bijval kregen dan de oude hits van Guns n’ Roses en Stone Temple Pilots. ‘Rock n’ Roll is about participation, not about observation’ volgens zanger Scott Weiland. Dan heeft Green Day het op dat punt toch een stuk beter voor elkaar. Wel een half uurtje te lang door al dat gerek en op de seconde hetzelfde als eerder dit jaar in de HMH. Maar wie daar niet bij was, beleefde hier het grootste feestje van het weekend.

Jamie Cullum kreeg het publiek enthousiast met zijn energieke podiumact, maar zijn setlist had wel wat pittiger gekund dan Everlasting Love en gelijksoortige nummers. Aardig optreden, meer niet. Hij was terecht vereerd dat hij voor Elvis Costello mocht openen. De man met de zilveren schoenen bracht in sneltreinvaart een prachtige best-of set (Alison, Oliver’s Army, Another good year for the roses, en dankzij het uitzinnige publiek nog extra tijd voor een toegift, waarbij we absoluut kippenvel kregen van I Want You. Misschien wel het beste optreden van het hele weekend.

Armand van Helden verzuimde zijn (best leuke) eigen hits te draaien en gaf het publiek anderhalf uur lang beats en dance-remixes van rockhits. Toch nog altijd leuker dan Faithless. Er waren nog steeds mensen die de band pas voor de eerste keer live zagen. Toch hoop ik dat festivalorganisatoren die plek voortaan voor een andere act reserveren en dat Maxi Jazz & co. gewoon een jaarlijks rondje Ahoy gaan doen. Alle vorige doortochten op de wei van Werchter waren sterker dan deze aflevering. Mooi excuus om ruim voor de meute uit van het terrein te gaan en op de camping nog een paar biertjes te drinken. Gelukkig bleef het de hele dag (en nacht) droog.

verslag donderdag 30 juni
verslag zaterdag 2 juli
verslag zondag 3 juli
foto's