kippenvel bij Sigur Ros

Sigur Ros / Amina (support)
13 juli, Paradiso

Mijn eerste kennismaking met Sigur Ros (Lowlands 2000) was een tegenvaller. Het festival kende dat jaar een overkill aan goede bands op de openingsdag. In een van de kleinste tenten (de Charlie) stonden die vrijdag achtereenvolgens At The Drive-In (meesterlijk), Coldplay (voor een half lege tent, wat een verschil met de huidige status), Vive La Fete (niet gezien) en Sigur Ros. Veel enthousiaste verhalen gehoord maar ik was er nog niet aan toegekomen om er iets van te luisteren. Ook Motorpsycho stond daar die avond en was voor mij de must see band. Na anderhalf uur verlaat ik sufgebeukt maar compleet hyper de Golf-tent om een paar meter verder bij de hype van het jaar uit IJsland terecht te komen. Te veel adrenaline om hier van te kunnen genieten, dan maar Underworld...

Een paar maanden later als voorprogramma van Radiohead werkte het al beter, en pas met het uitkomen van ( ) maar eens dat album en Agaetis Byrjun (die van de hoes met het embryo) gehaald. Vooral de muziek van Agaetis grijpt me enorm aan, met name het 7e nummer. Van ( ) is het laatste stuk erg indrukwekkend, met die woeste trommels en de dramatische strijkers. De show in de Melkweg van een paar jaar geleden gemist, sindsdien heel erg uitgekeken naar een derde kans om me eindelijk echt over te geven aan de band. Die kans was er woensdag in Paradiso.

De vier schattige meisjes van voorprogramma Amina maken muziek in het verlengde van landgenoten Mum; dromerige en subtiele electronica waar je heerlijk van ontspant. "Slaapverwekkend" is niet persé iets negatiefs, behalve als je nog een andere band wilt zien. Originele instrumentatie: zingende wijnglazen (met natte vingers bespeeld), zingende zagen, xylofoon en verschillende strijkers. Onbedoelde dissonanten: vallende bierbekertjes en ouwehoerend publiek.

Gelukkig wist het hoofdprogramma de ongewenste bijgeluiden grotendeels te overstemmen. Aanvankelijk van achter een gordijn begon de band met een nummer van de aankomende cd. De zanger (het shirt binnenstebuiten, net als de handgemaakte shirts bij de merchandise) en de andere bandleden maken geen contact met het publiek, maar misschien leent de muziek zich er ook niet voor. Stil genieten is het devies. De meisjes van Amina spelen ook bij Sigur Ros mee,
Op het eerste gehoor is het nieuwe werk iets toegankelijker en wat minder dramatisch dan het vorige album.

Het drieluik op het eind - vidrar vel til loftárása (nr. 7 van Agaetis), een nieuw nummer en popplagid (het 8e nummer van de vorige cd ( ) ) - is één en al kippenvel. Dat laatste nummer lijkt echt gemaakt als concertafsluiter; op het podium klinkt dat nog dramatischer en zijn die drums nog indrukwekkender, ik ben na afloop compleet overdonderd. Omdat de T-shirts tegenvallen en ik toch een aandenken wil hebben, schaf ik na afloop nog de Hlemmur soundtrack en de cd van het voorprogramma aan. Een mooie avond in Paradiso, al hoop ik dat de band bij een volgend Nederlands concert voor een schouwburg of klassieke concertzaal kiest.

Foto's: hier, hier en hier