is punk meidenmuziek?

(Indien de link hier onder niet werkt: voor de site van de Volkskrant kun je je gratis registreren.)
In de Volkskrant van vandaag (en op de internetsite) staat een stukje over muzieksmaak bij jongens en meisjes tussen de 12 en de 23 jaar.
Het artikel begint met verwijzingen naar High Fidelity en Diner; films waarin het muziekfanatisme van mannen wordt verbeeld, en dat volgens dit onderzoekje - in opdracht van Mtv/TMF, dat zegt misschien al genoeg - haaks staat op de huidige muziekbeleving van jongeren.

Ja, zo kan ik het ook! Alsof je die volwassen mannen uit bovengenoemde films uberhaupt kan vergelijken met de gemiddelde tiener van nu. Freaks zoals uit die films, waren vanaf hun puberteit meestal de nerds in de klas met de afwijkende smaak. Bovendien waren er in hun tijd minder genres; dance en hiphop waren er nog niet. Dan krijg je automatisch andere cijfers. Bovendien heeft elk tijdvak z'n eigen mainstream: in de jaren waarin die mannen gingen verzamelen was de hegemonie van de rockbands onbetwist, met het toegenomen aantal genres verdween dat overwicht.

De kop boven het artikel slaat op het punk-genre, dat hoogleraar popmuziek Tom ter Bogt typeert als 'rebelse-meidenmuziek'. Nou ja, als je het naar TMF maatstaven meet (lees: Blink 182, Avril Lavigne, Offspring en het in het artikel genoemde Green Day), dan misschien wel. Ik denk niet dat iemand The Clash, Ramones, Exploited of Pennywise meisjesmuziek zal noemen.

Trouwens, nogal vreemd dat in een artikel over jongeren van 12 tot 23 jaar met geen woord wordt gerept over gothic, skaters, alto's, etc. Juist bij jongeren en het bij een groep willen horen, zijn deze uitsplitsingen belangrijk. Zeker als je het over "het welbevinden" van de jeugd gaat hebben. Urban-liefhebbers zouden het lekkerst in hun vel zitten 'terwijl dat genre, vooral door de gangsta rap, meestal met probleemgedrag wordt geassocieerd'.
Misschien weet Ter Bogt niet dat gangsta rap (in ieder geval in de VS) vooral wordt geconsumeerd door blanke jongetjes in brave voorsteden die dromen van een stoerder bestaan? Wie weet geldt dat voor Nederland ook wel: dat de meeste cd's van THC en G-Unit worden verkocht in Zoetermeer, Almere en Helmond. Over geografie gesproken, gezien het verschil tussen de Randstad en de rest van Nederland in afkomst van jongeren, zou dat ook nog interessant kunnen zijn. (Kort door de bocht: rock en metal in het zuiden, R&B in het westen?)

Depressiviteit en ander probleemgedrag (zoals criminaliteit) zou je vooral onder rockers en dance-liefhebbers treffen. Tja. Heeft dat gedrag niet veel meer te maken met je achtergrond, opvoeding, gezinssituatie en dergelijke en kan daar dan je muzieksmaak uit voortvloeien (heftige muziek om je op af te reageren)?

Die hele genre-aanduidingen zijn sowieso nogal misleidend. Wat voor Mtv "alternative" is - bij Alternative Nation heb ik naast Sigur Ros ook wel eens Kane en Anouk voorbij zien komen - kan voor iemand die vooral 3voor12 of kindamuzik raadpleegt het toppunt van massa-muziek zijn.

Het kwam van Mtv/TMF, misschien zou een breder onderzoek (neem eens 3voor12 mee of zo) tot hele andere resultaten komen. Bovendien schijn je je muzieksmaak tot ongeveer je 24e jaar te kunnen verbreden. Ben benieuwd hoe die grafiek zou lopen als hij nog een paar jaar verder was doorgetrokken.

eindlijstjes, concerten

van De Slapeloze Nacht tot een bij vlagen hilarische avond in de Groenoordhallen, 2004 was een mooi concertjaar.

Persoonlijke hoogtepunten:
A Perfect Circle, 013
Loeistrak en overdonderend optreden, dat live de mindere tweede plaat enorm veel meerwaarde gaf. Beetje sneu voor alle mensen met camera-gsm's; die moesten allemaal ingeleverd worden, best wel gedoe met plastic tasjes.

Sophia, de Helling
Maart was sowieso een mooie maand, met eigenlijk alleen The Animals als uitschieter naar beneden. Maar van al die mooie concerten wint Sophia het toch net (met een neuslengte van Belle & Sebastian). Ik was al weg van People Are Like Seasons, en deze eerste live ervaring was misschien wel het concert van het jaar. Beetje pech met Desert Song #2, maar dat was dan ook het enige wat er op af te dingen viel.

PJ Harvey, Music in my Head
Tot nu toe alleen op festivalweides gezien, en intiemer dan deze zaal in het Theater aan het Spui zul je haar waarschijnlijk niet snel meer zien. Rauw en hard, met een fantastisch Shame en To Bring You My Love. Ondanks de hitte, kippenvel.

Paleisrevolutie, Vredenburg
Jammer van het voetbalscherm in de foyer (dat wilde ik die avond net ontlopen), maar eigenlijk had je er niet veel last van; daar zorgde Motorpsycho wel voor. Wat een avond! Alleen Mintzkov viel tegen, voor Mission of Burma (midden in de nacht) was ik wellicht te moe (en Vive La Fete is gewoon niet leuk). Hoogtepunt was het inmiddels licht legendarische optreden van Electric Eels Shock, voor het ultieme bewijs dat voetbal niet voor Woknwol people is.

Rock Werchter
Voor de leuke bands had ik een dagkaart voor zondag kunnen kopen, maar een festival is meer dan bandjes kijken. De hoogtepunten waren (op een mooie Cure set na) erg voorspelbaar vooral in de marquee en op de slotdag. Vrijdag viel Metallica zwaar door de mand (op z'n Hans Teeuwens: "zuurstoffles, zuurstoffles!"), tot m'n verbazing gaf Korn het beste optreden van de dag (en ik vind Korn een kutband). Zaterdag kon je rustig de hele dag in de marquee blijven, met een overweldigende Franz Ferdinand, een overtuigende Joss Stone en wederom Sophia. "Waarom worden wij altijd op festivals tegenover zo'n kutband (Muse) geprogrammeerd?" Of iets in die strekking. Degenen die bij Muse waren, hadden ongelijk. Kravitz was trouwens ook een miskoop van de organisatie, wat een kutoptreden waarbij elk nummer 20 minuten werd uitgerekt. Zondag was het jammer van Wilco en PJ Harvey tegelijk, toch maar Wilco. Pixies waren wederom hard en speelden vergeleken met Kravitz vier keer zoveel nummers in de helft van de tijd. Toch was Pinkpop leuker, want minder druk. NERD was hét marquee feestje van het weekend, nog nooit zo iets meegemaakt toen Lapdance voorbij kwam. Helaas geen Bowie, maar 2ManyDJ's was een geweldig feest, met totale verbroedering tussen ons en een paar Belgen in een indianendans. Wat een weekend...

dEUS, Mezz (augustus)
Heetste concert aller tijden. Flauwvallende mensen in het publiek en op het podium (Tom haalde nog de backstage voordat hij neer ging.) Leuk vanwege de kleine lokatie, jammer van het ontbreken van airco (bedankt, gemeente Breda!) en de ingekorte setlist. Revanche op Crossing Border was fantastisch.

Lowlands
Wat mij betreft, de leukste sinds 1999. Ondanks steeds verdere verschraling (over een paar jaar hebben ze minder podia dan pinkpop) een paar fantastische dingen gezien. El Gran Silencio bijvoorbeeld, waar iedereen nog tot ver buiten de Charlie stond te dansen op deze Mano Chao-achtige live band. Vooral de zondag was sterk, met (voor mij late ontdekking) Oceansize, LCD Soundsystem, Dillinger "Yeah, we're awesome!" Escape Plan en Razorlight. Live dieptepunt van het jaar: The Streets.

Madonna, Gelredome
Niet vanwege de muziek natuurlijk. Visueel overdonderend spektakel. (En best grappig om ongeveer de enige hetero man in een stadion te zijn.)

Sufjan Stevens, Tivoli
Oktober was voor mij Urecht-maand, met erg veel leuks in Ekko en in Tivoli ook nog the Gathering, Tussler Society en Polyphonic Spree. Hoogtepunt was toch wel Sufjan Stevens. Nooit geweten dat vallende bierbekertjes zoveel lawaai maken. Ook nooit geweten dat er een dansschool naast/boven Tivoli zit, alsof er een paard op het dak loopt. REM's The One I Love klinkt bijna als Simon & Garfunkel's Scarborough Fair, en de rest van de avond hangt het publiek aan de lippen van deze soms wereldvreemde figuur met zijn mooie verhalen over z'n jeugd en verstilde liedjes. Het kan dus wel, een muisstil publiek. Zou het door de stoeltjes komen?

Tom Waits, Carré (de laatste avond)
Ja, het was belachelijk duur en ja, het was het waard. In het midden vooraan op het balkon in een van de mooiste zalen van Nederland. Vanaf Hoist That Rag (met zoon op percussie) tot Lucky Day was het Genieten. Mooiste momenten: Alice en What's He Building In There?

Nick Cave, HMH
Twee dagen na Waits, weer zo'n mooie avond. Mercury Rev viel tegen, hopelijk nog eens in een kleinere zaal. (Op Crossing Border en Paradiso gaven ze een paar jaar terug twee van de beste optredens die ik ooit heb gezien.) Cave was meer op dreef dan vorig jaar, maar alleen maar nieuwe nummers in de reguliere set maakte het wel erg vermoeiend. Het was tekenend dat iedereen "Mercy Seat!" bleef schreeuwen, dat hij pas in de tweede toegift inwilligde. Red Right Hand en Stagger Lee zorgden voor koude rillingen.

-M-, Bercy (Parijs)
Franstalige funky muziek, wat in Frankrijk en Wallonie mega is, maar begrijpelijk niet snel noordelijker dan Brussel optreedt. De man speelt in Parijs vier avonden achter elkaar in een zaal waar Ahoy twee keer in past. Toch voelt Bercy kleiner aan dan die Rotterdamse galmbak (en is het geluid ook stukken beter). Er werden dvd opnamen gemaakt, ben benieuwd.

Golden Earring/Vertigo, Groenoordhallen
Vooral vanwege de hele avond, met hapjes en drankjes in de "VIP ruimte" en de ongewild soms hilarische podiumpresentatie van het voorprogramma. Het was af en toe de mini-playbackshow, maar dan met volwassenen. (In de trant van "Hallo, wij zijn Vertigo en we doen Bon Jovi, Live en U2 na.") De Earring zelf hield ook niet over. Lenny Kravitz deja vu (elk nummer rekken) en Barry Hay die elke seconde dat hij niet hoeft te zingen van het podium verdwijnt. Na afloop op weg naar de kroeg worden we ingehaald door twee mannen op de fiets, die duidelijk teleurgesteld van het concert komen. "Wat een kutband, stelletje bejaarrrrrden!"

testing, testing...

van email naar homepage naar weblog...
met een beetje mazzel vind je hier over een tijdje verhalen en recensies over concerten en andere muzikale gebeurtenissen.