29.10.05

Nieuw Gem-album verschijnt begin 2006



Het kan Gem-zanger Maurits Westerik allemaal niet zoveel schelen, die kritiek op de Randstad samenwerking. Wat telt is de komende clubtour, de optredens in Duitsland en vooral: de nieuwe plaat die begin volgend jaar uitkomt. Maar eerst nog een kerst-cadeautje.

Lees het interview op 3voor12/Utrecht

28.10.05

Oceansize schittert, maar maakt het niet af



Oceansize & Lawn
27 oktober, W2

Op een zonnige zondagmiddag in de Grolsch-tent van Lowlands zorgden Oceansize vorig jaar voor een van de absolute hoogtepunten van dat festival. De band zou dit voorjaar terugkomen voor een paar clubshows, maar werden teruggefloten naar de studio om hun laatste album Everyone Into Position af te maken. Eind oktober is het eindelijk zo ver: de band komt weer naar ons land voor optredens in Den Bosch, Leiden en Amsterdam.

Lees het hele artikel op Muziekagenda.nl

Links:
Recensie van Everyone Into Position
Bandsite Oceansize
Bandsite Lawn
Podium W2

27.10.05

het voormalige gat tussen mij en dEUS (vervolg)

deel 2: terugblik op Paradiso

dEUS & Absynthe Minded (support)
25 oktober, Paradiso

De voortekenen voor de Nederlandse optredens waren ongunstig: bijna alle shows moesten een week worden opgeschoven wegens stemproblemen van Tom Barman. Gelukkig waren de reacties na de optredens in Rotterdam en Utrecht zeer positief. De band speelt avond aan avond precies dezelfde setlist (in precies dezelfde outfit), maar als je niet elke avond gaat en die vaststaande setlist van te voren niet opzoekt krijg je een van de betere dEUS-concerten van de laatste 6 jaar.

Lees het hele artikel op Muziekagenda.nl

Links:
dEUS discussieforum
recensie optreden Tivoli op 3VOOR12/Utrecht
recensie optreden Nighttown op 3VOOR12/Rotterdam

26.10.05

het voormalige gat tussen mij en dEUS

deel 1: van Suds & Soda naar Pocket Revolution

Het kan raar lopen met bands waar je liefhebber van bent. Of beter gezegd: liefhebber van wordt. Neem dEUS: Suds & Soda kun je tegenwoordig als een van dé nummers van een generatie rekenen en ook ik ga helemaal los als ik het hoor, maar het scoorde in '94 hoog op mijn irritatiefactor zodat ik de band destijds verder niet veel aandacht gaf. In die tijd luisterde ik sowieso nog niet heel bewust naar de betere alternatieve muziek – ik ben in alles een laatbloeier -, al had ik de Smashing Pumpkins al wel in de smiezen.


debuut en beste album: Worst Case Scenario

Uiteindelijk ben ik via die band en Radiohead pas jaren later weer bij dEUS terechtgekomen; in 1999, ver na de echte gloriedagen. Op 13 april van dat jaar zag ik de band voor het eerst live, in Groningen, samen met een vriend die daar toen stage liep en me een hoop goede muziek heeft laten ontdekken. Onbewust bleek ik veel meer te kennen dan gedacht. Little Arithmetics bijvoorbeeld kende ik tot dan toe alleen van een Jiskefet-aflevering. Dat optreden in de Oosterpoort was achteraf misschien niet de beste doortocht, maar later dat jaar op Lowlands ging ik echt definitief om... en toen begon het wachten op een volgende keer.

Die volgende keren kwamen er wel, maar echt briljant was het allemaal niet als je de verhalen van de mensen moest geloven die er al vanaf het begin bij waren. Op Crossing Border zag ik vorig jaar een herboren dEUS in een compleet nieuwe bezetting, met gitaarwonder en vleesgeworden coolheid Mauro Pawlowski. Er was al een tijd sprake van een nieuw album, maar de nummers die toen al ten gehore werden gebracht, klonken echter nogal gewoontjes. Het als maar uitstellen van de release beloofde ook al niet veel goeds.


het nieuwste album: Pocket Revolution

Inmiddels is Pocket Revolution uit en na een teleurstellende eerste draaibeurt ben ik toch wat vaker gaan luisteren en denk ik nu dat het alleen nog het debuut voor zich moet dulden. (In A Bar, Under The Sea telt meer favoriete nummers, maar ook de meeste missers en is daarom als heel album mislukt, en The Ideal Crash vind ik minder gevarieerd dan de nieuwe.) Vooral Bad Timing met al die geluidjes is briljant, en naast het al wat oudere en misschien wel mooiste dEUS-nummer Nothing Really Ends heeft Barman weer een paar prachtige stillere liedjes geschreven.

De eerste live-berichten van de nieuwe tour waren ook meer dan positief, waardoor ik echt zin begon te krijgen in Paradiso.

Verlegen Streel en gloedvol Vehicle in matig gevulde dB’s

cd-presentatie Vehicle, met Streel en Cortez
23 oktober 2005, dB’s

Na de succesvolle cd-presentatie van Glenister eerder deze week was dB’s zondag opnieuw de locatie voor het ten doop houden van nieuw werk uit Utrecht; zowel Vehicle als Streel stelden vanavond hun nieuwe EP voor. Na een schuchter Streel en strak spelend Vehicle was er gratis soep en brood, maar het merendeel van het publiek was toen al vertrokken; Cortez moest het met twaalf bezoekers doen.

Lees verder op 3VOOR12.nl/Utrecht


Gitarist Melvin Wevers van Vehicle (foto: Martijn Zuidweg)

23.10.05

Vehicle is de postrock voorbij














(bron foto: John Klijnen)

Vanavond presenteert Vehicle hun nieuwe EP 'You, A Stevedore!' in dB's. De nieuwe plaat laat een compleet ander geluid horen waarmee de band de eeuwige vergelijking met Mogwai achter zich laat en meer de indierock kant opschuift. Een paar dagen geleden interviewde ik de band over het totstandkomen van de nieuwe plaat en de toekomstplannen.

Lees het complete interview op 3voor12/Utrecht

22.10.05

Hou toch eens je kop!














Maurice van der Heijden van Kindamuzik schrijft in zijn column over een van de grootste concertergernissen: ouwehoerend publiek.
Ik sluit me volledig aan bij dit stukje.

21.10.05

Dansend de nacht in met Pitchtuner op Club 3voor12 Utrecht

De oktober editie van Club 3voor12 Utrecht was er een om van te smullen, met het lekkerste voor het laatst; de Berlijnse electro-act Pitchtuner. Daarnaast waren er gloedvolle optredens van Two Tears (solo-versie van de White Stripes: vrouw met gitaar en basdrum), Sallyskunk (inclusief fout wielrennersshirt) en Glenister (die zich nogal druk maakten om de gezellige tafeltjes met kaarslicht, niet echt rock n' roll).











Pitchtuner in actie (Bron foto: Anna van Kooij)

Maar zoals gezegd, Pitchtuner was het klapstuk van de avond en kreeg de bezoekers wél van de tafeltjes vandaan. Het Berlijnse trio bracht een energieke en super dansbare set waarop geen enkele bezoeker of vrijwilliger stil kon blijven staan.

Lees het verslag op 3voor12/Utrecht

De volgende aflevering is op donderdag 17 oktober, met onder andere Chris Chameleon (ex-zanger van Boo!)

15.10.05

Taxi To The Ocean - Taxi To The Ocean

Indrukwekkend album van eigen bodem

Dit Utrechtse vijftal bestaat al meer dan tien jaar maar heeft nu pas haar tweede officiële cd uit. In de tijd daarvoor evolueerde de band van een kruising tussen Couting Crows en Smashing Pumpkins (op de eerste releases) naar de late Motorpsycho (op het officiële debuut Sunday Longplay).

Behalve de muziek is ook de werkwijze en hoge productiviteit van Motorpsycho iets dat de mannen van Taxi aanspreekt; net een nieuw album uit en al weer genoeg ideetjes hebben voor een opvolger.

Voorlopig is er echter dit gelijknamige album, waarbij af en toe electro als nieuw ingrediënt is toegevoegd dat toch wel even wennen is. Vergeleken met Sunday Longplay is het geluid een stuk voller geworden, en rockt de band een stuk harder. Ook productioneel is het met sprongen vooruitgegaan, een knappe prestatie gezien dat de band dat in eigen hand heeft gehouden. Muzikaal zijn er nog steeds raakvlakken met Motorpsycho, maar qua gitaargeluid kan je ook aan Radiohead denken ten tijde van OK Computer.

Echt zwakke broeders zitten er niet tussen op dit album, maar uitschieters naar boven wel: I Live At Home, dat bluesy begint en via allerlei wendingen meer gaat rocken en in een geluidstrip eindigt; het soulvolle Hold On To Me, waarbij de strijkers het nog steeds hoogzomer doen lijken en het weer totaal anders klinkende All Falls Down, met afwisselend toetsen en gitaren en dat uiteindelijk tot een volle climax komt. Wel een beetje jammer van de hidden track na een kwartier stilte, dat was meteen na het vorige nummer een prima afsluiter geweest.

Taxi To The Ocean is een album dat absoluut meerdere draaibeurten nodig heeft, maar dan krijg je ook wat. Ik ben benieuwd waar deze band over tien jaar staat en hoeveel albums ze dan hebben, hopelijk kunnen we dan nog steeds of met nog meer recht spreken van een Nederlandse Motorpsycho.

Taxi To The Ocean - Taxi To The Ocean
2005, Munich Records
www.taxitotheocean.nl

14.10.05

Pixies - Sell Out DVD

Mooie concertregistratie met matige extra's

De Pixies hebben in de dertien jaar na de vorige split misschien wel meer erkenning gekregen dan in de periode dat ze albums maakten.

Veel huidige fans leerden de band pas jaren na de hoogtijdagen kennen – bijvoorbeeld via de solo-optredens van Frank Black – en hebben de originele band nooit live aan het werk kunnen zien.

Daarom was de hereniging van deze vier muzikanten eentje waar veel mensen wél op zaten te wachten. Achteraf kunnen we zeggen dat het ook een geslaagde reünie was; de band overtuigde nog steeds op het podium.

Met de start van die lange tournee in 2004 kwam al een andere (titelloze) dvd uit, met een concert uit de begindagen plus videoclips en interviews met de bandleden en bewonderaars. De nieuwe Sell Out dvd is een weerslag van de laatste tournee. Het hoofdprogramma is een integrale weergave van het optreden op het Eurockéennes Festival in het Franse Belfort (3 juli 2004) waarbij we de band zien op een tijdstip dat ze verdienen; als afsluiter in het donker.

Waar je op de vorige dvd nog behoorlijk wat extra’s krijgt, vallen die deze keer een beetje tegen. De omschrijving “bonus tracks” op de hoes mag je wat dat betreft wel vrij letterlijk nemen; een selectie van andere optredens, op verschillende continenten. De selectie van bonustracks zijn net als het hoofdprogramma grote festivaloptredens in de buitenlucht en een enkel stadionoptreden, helaas geen beelden van de optredens in relatief kleine zalen als Brixton Academy of de HMH. Wél selecties die voor de band en de reünie speciaal zijn: het eerste festivaloptreden (Coachella), de eerste keer dat de Pixies in Japan speelden (Fuji Rock) en beelden van de thuiswedstrijd in Boston.

Tussen de nummers door halen de tourmanager en de ontwerper van de lichtshow herinneringen op aan de laatste twee jaar; de bandleden zelf komen nu niet aan het woord. Bij één van die nummers mag je als kijker schakelen tussen de verschillende camera’s, meer extra’s zijn er niet. Is de nieuwe dvd het aanschaffen waard? Wel als je nog eens wilt nagenieten van de laatste tour, in behoorlijk goed gemixt geluid. Maar die vorige heeft wel alle videoclips en veel meer andere extra’s, plus een optreden uit de begintijd en is dus interessanter als je zou moeten kiezen.

Pixies - Sell Out DVD
2005, Rhino Records (Warner)

Yasmine – Vandaag (het morgen van gisteren)

Nederlandse vertalingen van Leonard Cohen

De Vlaamse zangeres Yasmine is in eigen land al jaren een begrip en krijgt ook in Nederland steeds meer aandacht, bijvoorbeeld door haar indrukwekkende gastoptredens bij Thé Lau. Samen met hem en andere muzikanten van de lage landen zoals Henk Hofstede, dirk Blanchart en Rick de Leeuw, begon ze aan een gewaagd project: een album met naar het Nederlands vertaalde liedjes van Leonard Cohen.

Heiligschennis of niet, het resultaat is een aparte luisterervaring. De vertalingen zijn respectvol, misschien zelfs iets te: omdat het man-vrouw perspectief meestal in tact is gelaten, klinkt een passage als “vrouw en kind heb ik verloren” (uit “De Partizane”) nogal vervreemdend. Een van de mooiste bewerkingen is die van Je Eeuwige Regenjas (“Famous Blue Raincoat”) door Rick de Leeuw. De locatie van het verhaal (Cohen zingt over New York) is nu onbekend, en het huis dat eerst diep in de woestijn werd gebouwd, staat nu op het strand.

De instrumentale begeleiding op Vandaag is overwegend akoestisch, waardoor de hardere nummers (zoals het duet met Hofstede) nogal geforceerd aandoen. Slechts bij Wervelwind (“Avalance”) klopt het plaatje; hier wordt vocaal en instrumentaal naar een prachtige climax toe gewerkt. Samen met de stukken door Thé Lau en Rick de Leeuw de hoogtepunten van een bijzondere plaat.

Yasmine – Vandaag (het morgen van gisteren)
2005, V2 Music
www.yasmine.be

9.10.05

Taxi To The Ocean triomfeert met nieuw werk in EKKO

cd-presentatie Taxi To The Ocean
met Coparck en Aestrid (solo)
8 oktober, Ekko

EKKO kreeg voor de tweede keer een driegangen-menu, deze keer in de vorm van de cd-presentatie van Taxi To The Ocean, aangevuld met Coparck en Aestrid. Een interview met eerstegenoemde plus een verslag van de optredens.

Na maanden van opnemen en repeteren is Taxi To The Ocean weer klaar om de podia te veroveren, ter gelegenheid van de album-presentatie vanavond samen met Coparck en Aestrid in EKKO. In de kleedkamer sprak ik met zanger Just Posthumus en bassist Joost Oskamp. Just: “We hadden al maanden van tevoren 8 oktober als datum gepland voor deze avond, de band is heel gespannen omdat hier al zo lang naar toe is geleefd. Niet alleen het optreden maar ook de plaat die er nu officieel is, dat voelt toch als een soort bevalling.”

lees het hele artikel

6.10.05

Kaizers Orchestra

Het was de bedoeling dat ik zelf nog een verslag zou tikken op dit weblog, maar het kwam er niet van. Vandaar een link naar het stukje op 3VOOR12 Utrecht waarvoor ik de eindredactie deed.














bron foto: Esther Lutgendorff, 3VOOR12 Utrecht

3.10.05

Eels blijft publiek op het verkeerde been zetten

Eels with Strings - 2 oktober, Stadsschouwburg Nijmegen

Het is een (bijna) vaste waarde bij elk nieuw Eels album; een mooie show in een paar Nederlandse zalen. Gelukkig kiest voorman E voor de niet al te grote podia waar de muziek en de presentatie het best tot hun recht komen, zodat de band dit jaar bij elkaar maar liefst acht keer is te zien in de Nederlandse clubs en theaters. Na de laaiende recensies over de eerdere shows in de Randstad besloot ik om naar Nijmegen af te reizen.

In plaats van een andere band als voorprogramma kreeg de zaal (net als dit voorjaar) een Russisch animatiefilmpje over een krokodil en een teddybeer (Cheburashka en Gena). Ditmaal wel een nieuwe aflevering, over een mislukte treinreis en de moeilijke weg terug naar Moskou. Ook de “echte” show na de pauze begint met een film met een hilarische geschiedenis van de band (29 niet-permanente leden) interviewfragmenten en livebeelden van de vorige tours, waarbij weer eens opvalt dat de band bij elk nieuw album een totaal andere live presentatie zoekt; zoals de decorstukken bij de Daisies tour en de overalls ten tijde van Shootenanny!




















bron foto (van ander concert): Eelsband.com

De bebaarde Mister E verschijnt tegenwoordig op het podium als een heer van stand; een pak met een hoed en wandelstok, sigaar in de mond en een glas whisky binnen handbereik. Je kunt eigenlijk niet meer spreken van een popconcert; E’s stijlvolle presentatie, het strijkorkestje, de theaterstoeltjes maar vooral de akoestische benadering van het Eels-repertoire maken er iets totaal aparts van. Behalve de excentrieke zanger bestaat de band tegenwoordig uit vier dames op viool en cello, een contrabassist / pianist / mandolinespeler en multi-instrumentalist “The Chet”; die vooral de percussie voor zijn rekening neemt maar deze af en toe verruilt voor de gitaar. E zelf speelt af en toe gitaar en harmonium.

Af en toe verdwijnend in de rookwolken van zijn sigaar gaat E van start met Fresh Feeling. Het publiek krijgt een mooi overzicht van alle albums, met uiteraard de nadruk op de nieuwe dubbelaar Blinking Lights en ongeveer de helft van Daisies of the Galaxy: de twee die zich het best voor deze theateraanpak lenen. Maar ook het oudere werk wordt niet vergeten, zoals het bizar geïntroduceerde Ant Farm: “This song goes way back to the 1900's, 1998 to be exact? Was it a good time for you? It was for me... Let's see, my dad died, my sister killed herself, my mom got cancer... great time.” Dan tikt hij even op zijn microfoon; “Is this thing on?” De man vond het in ieder geval geweldig om in “Nim Gin Jenn” te spelen; hij had onderweg in de bus en turend op de kaart speciaal geoefend op de uitspraak.

Het mooie van de akoestische aanpak met strijkers is dat de rockende nummers nu heel anders klinken, aan de andere kant is zo’n avond nu wel veel van hetzelfde. Pas aan het eind van de reguliere set kwam er muzikaal wat meer variatie, met de prachtige overgang van Flyswatter op Novocaine, met nog een flard baslijn van Led Zeppelin’s Dazed and Confused als overbrugging. Bij hoogtepunt Climbing Up To The Moon merk je pas echt hoeveel meerwaarde die strijkers er aan geven.

Volgens E heeft de band vanuit de bus, onderweg naar “Den Gaagan” het gejuich van het publiek gehoord en besloten toch maar terug te komen voor wat toegiften. Waar andere bands clichématig de hits voor die momenten bewaren (en Eels wellicht geen echte hits heeft), krijgen we drie nieuwe nummers. Als vervolgens de zaallichten aangaan lijkt het afgelopen en vertrekken een hoop mensen al richting uitgang. Wie de recensies van de eerdere shows had gelezen, wist dat er nog wat kon gebeuren en bleef braaf zitten. Ook na de tweede toegift, als het er op lijkt dat de crew de boel op het podium begint op te ruimen en Tom Waits door de speakers klinkt.

“Ladies and Gentlemen, The Eels have left the building… No just kidding. Here they are!” En voor de derde keer komen ze terug, ditmaal allemaal in pyjama! Iedereen dringt zich weer terug uit de foyer op een beschikbare stoel. We krijgen nog I Can Never Take The Place Of Your Man (van Prince) en Mr. E's Beautiful Outro voordat de band weer van het podium verdwijnt. Daarna lijkt de koek echt op, als er meer crewleden verschijnen en het doek achter het podium omhoog gaat om alle apparatuur weg te rijden. Het enige wat nu nog ontbreekt bij de sfeervolle achtergrondmuziek en dit beeld is een aftiteling.

links:
Eels - officiële site
Nederlandse fanpage met "fake" setlist van het podium (plus de juiste)
recensie van het optreden op 29 mei '05 in Rotterdam

recensie van het optreden op 30 mei '05 in Utrecht

1.10.05

Oceansize - Everyone Into Position

Tweede van Oceansize stelt uiteindelijk teleur

Dit vijftal uit Manchester haalde twee jaar terug menig jaarlijstje met debuut Effloresce, waarin de band invloeden als Faith No More, Elbow en Smashing Pumpkins verwerkte tot een indrukwekkend album vol bombastische rock. Op de daaropvolgende EP Music for Nurses werd de wat meer ingetogen kant (Elbow) ingewisseld voor meer harder werk dat aan een band als Tool refereert. Dit sterke tussendoortje bleek een voorbode voor het tweede volwaardige album Everyone Into Position: minder songstructuur en meer agressieve riffs dan op het debuut.

Na de Tool-achtige (a la “Schism”) opener volgt de single Heaven Alive. Dit staat het dichtst bij het oude werk en is meteen de sterkste passage op dit nieuwe album. Het daaropvolgende A Hommage To Shame lijkt een serieus bedoelde titel; een van de zwakste nummers op deze plaat, die vooral lijdt aan een slechte opbouw. Music For A Nurse bijvoorbeeld zou als afsluiter veel beter tot z’n recht komen - wat lijkt dat einde trouwens op dat van Radiohead's Karma Police! - maar na dit nummer zijn we pas op de helft. Het daaropvolgende New Pin is ook al een zwakke schakel, met een raar electro outro dat nogal vloekt bij de rest van dit album. We komen bij Mine Host een tweede Radiohead-referentie tegen; het vocoderstemmetje uit Fitter Happier. Ook dit nummer zou als afsluiter geschikt kunnen zijn, maar dan hebben we nog steeds twee nummers (en een dik kwartier) te gaan.

Ondanks de sterke momenten valt het eindoordeel voor deze tweede van Oceansize toch negatief uit. Een handvol sterke nummers, maar ook teveel stukken waarin teveel ideeën zijn gestopt en daardoor richtingloos worden. Waar de goede balans van kort en lang, hard en zachte en een paar hele sterke liedjes het debuut tot een goeie plaat maken en de harde EP een prettige lengte heeft, gaat Everyone Into Position gebukt onder een te lange speelduur met teveel van hetzelfde.

Oceansize – Everyone Into Position
2005, Beggars Banquet Records
Website Oceansize