Click here for an English translationDe laatste paar dagen meerdere mailtjes en commentaren op mijn weblog over dat het 13 april is geweest en dat ik dan een review zou plaatsen over 10.000 days. Door drukte niet meer aan toegekomen, maar alsnog bij deze.
Let wel, onderstaande is wat ik vind na één keer luisteren en daarmee doe je geen enkele plaat goed. Ik ga niet nummer voor nummer langs zoals die Engelse review die net na de Londen sessie uitkwam, die is los van het irritante taalgebruik redelijk accuraat over de losse nummers. (En die man kon twee keer luisteren.)
De eerste keer dat je AEnima of Lateralus hoorde, gaf je misschien het gevoel alsof je vermorzeld werd door een voorbijkomende trein. 10.000 Days doet dat niet, al was het maar om het rustige begin van de plaat. Over het geheel is het weliswaar een extreem album, maar vooral in de zin van heel zacht tegenover heel hard (niet persé binnen de nummers zelf maar wel als je ze afzonderlijk bekijkt.)
Waar Lateralus het album van de drumpartijen was, gebruikt Danny nu vooral veel tabla en heeft bassist Justin een veel prominentere rol gekregen; het instrument krijgt vaak een lekkere galm mee. Adam's gitaarspel is gejaagd en staccato (vaak op zelfde tel als de drummer) en minder massief.
Een ander groot verschil met de vorige platen is de zang van Maynard: niet meer de bekende brulboei maar veel meer ingetogen. Qua zangstijl - en misschien ook qua teksten - eerder in de richting van A Perfect Circle; af en toe meen ik passages (zoals 'Who are you to wave your finger') als politiek te kunnen opvatten. Regelmatig ook meer stemmen te horen; hetzij achtergrond zang, hetzij meerdere lagen van Maynard's eigen stem.
10.000 Days is ook een apart album qua sfeergeluiden; we horen regen en onweer, iets dat wegheeft van een tempel met mediterende monniken (of indianen)? Een paar nummers later komt er opnieuw zo'n tribal / boedhistisch sfeertje langs.
Enige passage die op de avond zelf deed tegenvallen was op de tweede helft van de plaat waarin je een dialoog tussen een man en een vrouw hoort; waarschijnlijk tussen dokter en verpleegster waarbij Maynard als patient de toehoorder zou moeten zijn.
Al met al misschien niet wat veel fans van de nieuwe Tool verwachten, op de luistersessie zelf waren redelijk wat mensen die in eerste instantie teleurgesteld waren. Ergens is het ook wel jammer dat je niet meer dezelfde sensatie ondergaat van de krachtpatserij op de vorige twee albums.
Ik vind het zelf een hele spannende en boeiende plaat met misschien wat veel rustpunten, maar ik denk dat ik pas een volledige recensie ga schrijven met een definitief oordeel als ik 10.000 Days nog een paar keer kan luisteren.
Tool: als monniken in de rosse buurt (sfeerverslag over de luistersessie van 10.000 Days, 26 februari in Amsterdam)
English translation of the report about the listening session in Amsterdam (February 26th)
Click here for an English translation
