Clor - Clor

Clor is niet de zoveelste band in het rijtje van Britse bands die teruggrijpen op het geluid van Joy Division en Gang of Four, maar komt met minder voor de hand liggende invloeden; Kraftwerk en Devo, aangevuld met het synth-geluid van een minder kille Ladytron.

En waar andere Britse band er vooral hip willen uitzien, lijken de mannen van Clor met opzet geen stylist in dienst te hebben – een lulliger uitstraling zoals in hun videoclips (het robotdansje!, die foute spencers!) kan bijna niet.

Het titelloze debuut opent met de singles Good Stuff, Outlines en Love + Pain, stuk voor stuk erg dansbare nummers. Na een ballad halverwege (Gifted) verschuift Clor in de tweede helft van poppy naar een meer rockend geluid met meer tempowisselingen zoals in het knallende Dangerzone. Het daaropvolgende Magic Touch had op de eerste plaat van Das Pop kunnen staan, zelfs de stem van zanger Barry Dobbins lijkt hier op die van Bent van Looy. Garden of Love is misschien wel het ultieme Clor nummer waarin de synth-pop en de rockkant van de band samenkomen. Afsluiter Goodbye had zo van Pinback kunnen zijn, met die combinatie van basloopjes en zanglijnen.

De diversiteit aan geluid is soms vermoeiend, maar Clor bezwijkt niet onder al deze verschillende ideeën. Dit debuut is een razendknappe plaat en muzikaal vele malen interessanter dan al die andere hype-bands die door NME gelanceerd worden. En daar hoef je er niet hip voor uit te zien.

Clor - Clor
2005, Regal (Capitol Records/EMI)
www.clor.co.uk

Gang of Four - Return the Gift

De Britse post-punkers van Gang of Four legden ruim 20 jaar geleden de basis voor het geluid waar bands uit de huidige Britpop revival nu de vruchten van plukken. De hernieuwde belangstelling die de groep hierdoor kreeg, resulteerde in een geslaagde reünie en een tour langs het clubcircuit waaruit bleek dat de mannen live niet onderdoen voor de jongere generatie bands.

Ook op plaat staat de muziek van Gang of Four nog steeds als een huis, maar vergeleken met meer recente albums van hun navolgers merk je dat de productietechnieken en opnamekwaliteit van bijvoorbeeld Solid Gold of Entertainment! echt gedateerd is.

Je kunt er dan als band voor kiezen om de originele opnamen op te poetsen en als deluxe editie opnieuw uit te brengen, of dat wat Gang of Four heeft gedaan: de beste nummers uit je catalogus kiezen en die opnieuw inspelen en opnemen.

Op het resultaat Return The Gift is de band gelukkig niet in de val getrapt van polijsten en gladtrekken; nummers als To Hell With Poverty en Anthrax klinken misschien nog wel feller en rauwer dan de originele versies, met als hoogtepunten de droog knallende bas op He’d Send The Army en het onweerstaanbaar stuwende What We All Want.

Return The Gift bevat een bonus cd vol remixen door uiteenlopende artiesten als Ladytron, Faultline, Hot Hot Heat en zelfs de Dandy Warhols. Ook vind je hierop toegang tot exclusieve audio en video downloads. De band zou aan het werk zijn aan nieuw materiaal, dat hopelijk net zo urgent en in your face gaat klinken als Return The Gift. Onbetwist het reünie-album van het jaar!

Gang of Four - Return The Gift
2005, V2 Music

Emma Peel - Microgynon Girl

Emma Peel is vernoemd naar het personage uit tv-serie De Wrekers, waarin ze in de jaren ’60 furore maakte als de vrouwelijke tegenhanger van James Bond. Naast het titelloze debuut zou je deze band kunnen kennen van de muziek uit de verfilming van De Passievrucht.

Thematisch lijken de film en het nieuwe album meer raakvlakken te hebben: Microgynon is een type anticonceptiepil en staat volgens de band symbool voor de vrije en onafhankelijke levensstijl die uiteindelijk uitdraait op eenzaamheid; een thema dat ook visueel wordt uitgedragen via 28 fotoseries van verschillende vrouwen en meisjes van alle leeftijden – te zien op exposities en op de website van de band.

Muzikaal is Emma Peel opgeschoven van een prominent geproduceerd debuut naar een live ingespeeld album zonder veel opsmuk. Met hulp van Frans Hagenaars kwam de band tot een balans tussen catchy gitaarpop en meer lo-fi liedjes, zoals het prachtige Rain met een prominente rol voor de stem van de zangeres, die warmer en gloedvoller klinkt dan op de vorige plaat. Dat abrupte einde van het laatste nummer is trouwens geen beschadiging op je cd; er is gewoon de schaar in het nummer gezet.

Emma Peel - Microgynon Girl
2005, Triple S records
www.emmapeel.nl

wegdromen onder de sterren bij Múm

Múm - 15 september, Paradiso

Múm is een nogal verlegen band die breekbare, dromerige electronica maakt. De grote zaal van Paradiso lijkt dan niet de meest voor de hand liggende zaal, zeker als je de band tot nu toe in veel kleinere zalen succesvol aan het werk hebt gezien.

De vrees bleek onterecht: Paradiso leek vanavond net een openluchttheater, waar je in de heldere nacht de sterren aan de hemel kon tellen. De glitterbollen die voor dit effect zorgden, hingen stil als planeten boven het publiek; een toepasselijke sfeer en setting voor de buitenaardse schoonheid van Múm.

Ondanks het arsenaal aan apparatuur weet het kwartet uit IJsland de intieme sfeer van hun albums tot leven te wekken; het geknisper, de bliepjes, maar vooral: die onwerkelijke en hypnotiserende stem van zangers Kristín. Ze lijkt zo weggeplukt uit een verborgen IJslands elfendorpje, met haar aparte jurk en wereldvreemde blik.

De avond is één lange trip, versterkt door de spaarzame verlichting en de glitterbollen. De nadruk ligt op het meest recente album Summer Make Good, vol sfeercollages over schepen en woeste brandingen: het album is opgenomen in een verlaten vuurtoren. Als je je ogen dicht doet, waan je je vanavond in Paradiso net als in de huiskamer op een rotsachtige kust, waar je het water hoort klotsen en het zwaailicht van de vuurtoren over je hoofd scheert.

Losse momenten of nummers noemen is zinloos, al werd er opvallend weinig van Finally We Are No One gespeeld; alles draaide om het laatste album en het debuut Yesterday was Dramatic - Today Is OK. De vier bandleden bespeelden naast piano en drums de meest aparte instrumenten: zingende zaag en zelfs iets dat leek op een viool met een hoorn als klankkast. Het was bijna onwerkelijk hoe de band zo'n warme organische klank uit de electrische appartuur wist te krijgen. De verlegen-schattige aankondigingen van de zangeres deden je spontaan smelten. Toch is de droom na één toegift weer over, daar deed de tweede terugkeer van de band voor een buiging niets aan af. Buiten in de regen zien we nog steeds sterretjes...

Links:
recensie hENK
recensie kindamuzik
Múm website

magistraal Wilco in Amsterdam

Wilco - 12 september, Paradiso

Maandag met Wilco-fan Joris naar Paradiso geweest voor een geweldig optreden van Jeff Tweedy en co.

Aangezien mijn metgezel de band veel beter kent, verwijs ik graag naar zijn recensie waar ik weinig aan heb toe te voegen; enkel dat met I Shall Be Released behalve The Band wellicht ook Bob Dylan werd geëerd (die het nummer schreef) en dat we in Something In The Air (van Thunderclap Newman) een nummer van de Beatles dachten te herkennen.

Het was hartverwarmend om te zien hoe de band van roadie Frankie afscheid nam, niet met een kort dankwoordje maar met een hele ceromonie, omhelzingen en een publiek dat keihard zijn naam mocht scanderen. Ontroerend. Zo hoort het, je medewerkers eren die aan het eind van de tour afscheid van je nemen.

Op mijn blog binnenkort wel verhalen over Mum en alle daaropvolgende optredens uit mijn concertlijst.

Links:
Recensie van Joris
Recensie op 3voor12
Recensie op Kindamuzik
Via Chicago, overzichtspagina van interessante Wilco links
Wilco discussieforum
Officiële Wilco site

gedreven Madrugada laat Tivoli smeken om 2e toegift

Madrugada - 4 september, Tivoli

Ondanks het matig ontvangen The Deep End lijkt Madrugada momenteel populairder dan ooit; in mei van dit jaar deed de band al de Melkweg aan (zie dit verslag), tussen 19 en 21 November komt de band nog eens drie keer terug naar ons land (respectievelijk Eindhoven, Haarlem en Groningen) en zondag deed de band een uitverkocht Tivoli aan.

De Noren beginnen op precies dezelfde manier als in de Melkweg: Stories From The Streets, On Your Side en Running Out Of Time. Ook de rest van de set lijkt behoorlijk op die van half mei, al is de band vanavond veel meer gedreven en krijgen we vanavond ook nog een nieuw (maar niet echt overdonderend) nummer: You Better Leave.

Net als in de Melkweg hoopte ik op veel ouder werk, maar de verhouding is net als toen nogal scheef; vooral de laatste twee platen komen aan bod. Aan de ene kant misschien juist goed omdat die hardere nieuwe nummers in een zaal als Tivoli veel beter overeind blijven en de band hier toch mee overtuigt, aan de andere kant zijn het toch nummers als Step Into This Room en Only When You're Gone waar ik echt kippenvel van krijg.

Toch stoort dit gemis aan ouder werk niet: vooral de tweede helft van het concert lijkt de band (aangevuld met een violiste!) pas echt goed op gang te komen - door de enthousiaste respons vanuit de zaal? Het is in ieder geval tekenend hoe hard er om een tweede toegift wordt geroepen, met hard gefluit en boe geroep tot gevolg als de lichten aangaan en de DJ een plaatje oplegt. Maar dan gaan de lichten weer uit en komt de band nog eens terug, voor een schitterende uitvoering van Slow Builder.

November vind ik iets te kort dag voor een volgende keer: hopelijk zijn er volgend jaar weer. In de tussentijd leg ik nog eens Industrial Silence en The Nightly Disease op.

Recensie op 3voor12/utrecht