vooroordelen over illegaal downloaden bijgesteld

De BBC had gisteren een aardig stukje over de vooroordelen en feiten tot mensen die illegaal downloaden. Muziekfanaten zijn blijkbaar mensen die het meest illegaal maar ook het meest legaal downloaden (mits ze in het laatste geval waar voor hun geld krijgen).

Een iets grotere kluif om door te komen maar minstens zo interessant: How the music biz can live forever, get even richer, and be loved. (Een toespraak van The Register-baas Andrew Orlowski op een bijeenkomst van de muziekindustrie, waarin hij stelt dat internet en online diensten positieve ontwikkelingen zijn en de industrie dat niet moet tegenwerken.)

Zelf heb ik de volgende gedachte over betalen voor muziek: zo lang je geen goedbetaalde baan hebt, geef dan je geld uit aan concertkaarten (en T-shirts/merchandise). De artiesten worden daar zelf (op korte termijn) beter van, omdat albumopbrengsten voor hen pas gaan tellen na enorme verkoopcijfers. (Tot zoveel honderdduizend stuks moeten ze onkosten terugbetalen.)

Neemt niet weg dat je met een goede baan en dito salaris gewoon legaal muziek moet aanschaffen (nadat je het eventueel illegaal hebt ontdekt).

mooi slot bij gothic-feestje Peter Murphy

Summer Darkness presents: Peter Murphy (from Bauhaus) & Sarah Fimm (support)
23 juli, Tivoli de Helling

Het Jeugdjournaal, 23 juli. Veerle, een schattig blond meisje van 11 jaar, mag uitleggen dat goths niet eng zijn en dat die donkere kleding gewoon onderdeel is van hun levensstijl. ‘Verder doen we aan tarot, paranormaal, handlezen, helderziend zijn... en Within Temptation vind ik ook vet goed!’ (De site van het programma wijst uit dat meer dan de helft van de stemmers gothic stom vindt en ongeveer eenderde van de kinderen niet weet wat het is.) Gelukkig mag het allemaal van mama (die het eerst allemaal wel enge mensen vond).

Soms zou je zulke kinderen over een paar jaar wel eens in een terugblik willen zien. Zou ze er echt serieus voor zijn gegaan en deel uitmaken van de scene die half augustus tijdens het Summer Darkness festival het straatbeeld van Utrecht gaat bepalen? De organisatie van dit underground lifestyle festival, organiseerde vanavond alvast een voorproefje: Peter Murphy in de Helling.

Peter wie? Om eerlijk te zijn zei de naam op zich me niet veel. Tivoli (of Murphy zelf?) had wellicht rekening gehouden met het feit dat het toevoegen van "from Bauhaus" op de affiche net wat meer bezoekers zou kunnen trekken. Degenen die door de naam van die legendarische band (al meer dan 20 jaar geleden ontbonden) naar de Helling trokken, kwamen bedrogen uit; de man putte enkel uit solo-werk en een enkele cover.


voorprogramma Sarah Fimm (bron foto: site Sarah Fimm)

Je haalde die Bauhaus-fans er ook zo tussenuit: dertigers en veertigers en wat meer casual gekleed dan het (overwegend gothic-)publiek dat wel degelijk het solowerk van Murphy kende en meezong. Net als bij Madness heb ik me niet echt aan de dresscode gehouden (al was ik wel helemaal in het zwart). Net als op Lowlands ontkom je niet aan het mensen kijken: veel androgyne looks, veel eye-liner, gekleurde lenzen, weggeschoren haar... Daar was Veerle van het Jeugdjournaal een engeltje bij.

Voorprogramma Sarah Fimm was wat Veerle's favoriete band betreft ook wel andere koek. Ingetogen romantische singer-songwriter muziek, die wel wat weg heeft van Sarah MacLachlan en Tori Amos, net als Fimm zangeressen die de toetsen als belangrijkste instrument hanteren. Misschien wat veel van hetzelfde, maar wel goed uitgekozen als voorprogramma.

De jaren zijn toch gaan tellen voor Peter Murphy: zijn broek hield onder onder zijn strakke glittertruitje pas ver boven de navel op (zodat hij het hele concert met zijn buik ingehouden heeft staan zingen, toch knap). Dat verlies aan fysieke strakheid werd weliswaar goedgemaakt door het hippe kapsel (geblondeerd omhoog-gehaarlakte kuif) en lange blauwe jas (waarvan hij de onderkant als een baljurk omhoog hield). De energieke podiumpresentatie (theatraal gedans met een enorme bamboestok) maakte het allemaal toch wel onderhoudend.


Peter Murphy met stok (bron foto: site Peter Murphy)

Aanvankelijk nog paranoide wijzend op de bekertjes bier op de rand van het podium, leek de man per nummer meer in het concert te groeien, met als voorlopig hoogtepunt het duet met Sarah Fimm, ‘Huuvola’. Aangezien zijn solowerk me niet heel veel doet, vermaak ik me vooral met het kijken naar zijn showballet en de bezoekers om me heen. Na twee keer kijken valt het me pas op dat dat lange meisje vooraan helemaal geen meisje is...

Als de zaallichten al aangaan en de dj de eerste plaat oplegt, komt Murphy toch nog terug voor een tweede toegift. Toch leuk om twee keer binnen een maand Transmission live te horen. (De vorige keer was de donderdag van werchter, door 3/4e van het kwartet dat voor het orgineel verantwoordelijk was.) Misschien wel het hoogtepunt van de avond, aangezien bijna iedereen in de zaal het nummer kent en compleet uit z'n dak gaat. We hebben er lang op moeten wachten, maar het venijn in het slot van de set en het extra beetje meer van deze laatste clubshow in de tour laat de balans toch positief doorslaan.

links:
Summer Darkness
Peter Murphy
Sarah Fimm
recensie 3voor12 Utrecht (Sven Schlijper)

Madness: iets te hoog Jiskefet gehalte

Madness: The Dangermen Sessions
19 juli, Melkweg

De hausse aan recente reunie-concerten kende een paar uitschieters naar boven (Gang of Four, Dinosaur Jr, Pixies) en naar beneden (Television). Het concert van Madness viel er een beetje tussen in: het was niet echt slecht, eerder vermakelijk. Zanger tegen meisje in het publiek: 'last time we were here, you weren't even born!'. Twintig jaar geleden speelde de band naar eigen zeggen voor op tafels liggende hippies. Vanavond voelde ik me op een themafeest zonder de gewenste dresscode: vooral mensen met geblokte kleding, kistjes, hoedjes en andere accesoires die je met ska associeert.

Het optreden van vanavond stond in het teken van het nieuwe album The Dangermen Sessions: een plaat met covers waaronder Lola (The Kinks), The Israelites (Desmond Dekker) en zelfs You Keep Me Hanging On (Supremes). In krap anderhalf uur kwam die hele plaat voorbij, aangevuld met een paar oude hits van hun debuutalbum: One Step Beyond, Madness en Nightboat to Cairo.

Het waren vooral die oudere hits die voor feest in de zaal zorgden, en daarom was het jammer dat het publiek voor het dure kaartje (30 euro) er daar niet nog meer van kreeg. Die prijs in combinatie met het ontbreken van Baggy Trousers en Our House, de veel te volle Melkweg en de iets te losse presentatie - het leek echt op Jiskefet dat Madness nadoet - lieten de balans nu doorslaan naar "tegenvaller". Aanstaande zaterdag het derde ouwelullen optreden in acht dagen: Peter Murphy (Bauhaus). Hopelijk niet de derde tegenvaller...

R.E.M.: It's the end of the tour as we know it

Londen bruist. Het enige dat anderhalve week na de aanslagen nog herinnert aan de gebeurtenissen van 7-7 zijn de constante waarschuwingen in de underground om je tas niet onbeheerd achter te laten en meteen de beveiliging te roepen als je iets verdachts ziet. Bijna alle lijnen - behalve de Picadilly die langs Hyde Park komt - zijn weer in gebruik, nergens een spoor van angst.

De ironie wil dat het uitgestelde R.E.M.-concert in Hyde Park nu de laatste halte van de wereldtournee is geworden, toch repte de band met geen woord over de aanslagen. De enige mogelijke referentie was It's The End of the World, dat dit jaar nergens anders is gespeeld. Soms is zo'n laatste concert extra speciaal, de band geeft dan nog eens alles voordat ze weer naar huis vliegen. In dat opzicht was dit optreden een overtreffende trap van de doortochten in Nijmegen en Werchter eerder deze zomer: de band was meer gedreven, enthousiaster en had nog een erg speciale verrassing voor ons in petto.


Patti Smith zingt mee met E-Bow the Letter

De fanaten die de band dit jaar zo vaak mogelijk hebben gezien, kennen het luxeprobleem dat de volgorde van nummers in de set weinig verandert, al zijn er elke avond wel een paar unieke nummers. De eerste helft van Londen was in dat opzicht nogal voorspelbaar maar net op het moment dat je je dat realiseerde, werd niemand minder dan Patti Smith op het podium gehaald om E-Bow The Letter mee te zingen: de eerste tweede keer dat dit duet met de twee oorspronkelijke zangers live te horen was (Michael zong het tot nu toe ook een paar keer met Radiohead's Thom Yorke) .

Andere hoogtepunten: Nightswimming (met Michael zittend op de piano) en Final Straw, een aanklacht tegen George Bush dat met instemming in het publiek werd onthaald. Maar eigenlijk was die hele avond één groot hoogtepunt: prachtig weer, goeie sfeer in het publiek en het begin van een geweldig weekend in een fantastische stad.

Opmerkelijk: overal zag je mensen met de nieuwe Harry Potter, zelfs in de rij voor of wachtend op R.E.M.: soms voelde ik me een figurant in de video van Bachelorette (Bjork). Bij de voedselstalletjes leken mensen weg te lopen met een raar soort pasta in saus of zeer gevulde tomatensoep. Later bleek dat dit gewoon friet met heel veel ketchup was: je mocht daar als klant de saus zelf in je bakje spuiten (met als gevolg dat een fles na vijf mensen helemaal leeg was). Gelukkig maakte de keuze in drank veel goed: apart om Grolsch flesjes op een Engels concert te zien. Verder waren er nog twee soorten bier, wijn, cocktails en... champagne! Het was weer een beneveld weekend...


London by night

(Meer foto's en verslagen op remhq, murmurs of illtaketherain.)

zweefvliegen: met G4 en 8 meter p/s de lucht in

Dinsdag een erg heftig personeelsuitje gehad: zweefvliegen in Soesterberg. Na een kort oponthoud bij de ingang (geen deelnemerslijst bij de poort en dan laten ze je er niet zo maar in) met een paar instructeurs de toestellen uit de hangard geduwd - wat weegt dat weinig! - en naar de startbaan gereden.

Spanwijdte: ca. 20 meter.

Na een korte instructie over de do's en don'ts (nooit voor een vliegtuig langs lopen, bijvoorbeeld) konden we één voor één de lucht in. Sommigen gesleept door een motorvliegtuig, anderen (waaronder ik) afgeschoten door een lier. Die laatste manier is ietsje spectaculairder: je gaat met 8 meter per seconde heel steil omhoog; een vergelijkbaar effect als in de achtbaan (maar dan omhoog ipv naar benenden). Niet echt handig als je eerst flink hebt toegetast bij de picknick, maar het kotszakje had ik gelukkig niet nodig. Best lekker hoor, G4.

Opstijgen via de lier (het donkere stipje tussen vliegtuig en bos is koppeling tussen kabel en lier).

Bij de eerste vlucht een piloot die rustig aan deed zodat we vooral aan sightseeing konden doen. Een paar collega's hadden een stuntpiloot die loopings kon maken. Af en toe het gevoel dat je in een straaljager zit, (dat zijn in ieder geval de enige twee persoons cockpits die ik ooit op tv zag.) Superkrap, maar wel heel veel zicht naar buiten.

Krap, maar veel uitzicht

Een paar mensen hadden het geluk dat ze twee keer de lucht in mochten, daarna werd het helaas te donker. Bij de tweede vlucht de stuntpiloot als vlieger, maar helaas in een toestel dat niet geschikt was voor loopings. Dat gemis werd goedgemaakt door een duikvlucht over het groepje collega's beneden, slechts een paar meter boven hun hoofden.

Geen trucage, kwestie van vreemde spiegeling (het werd al donker)

Na twee succesvolle vluchten toch nog een kleine tegenslag: busje met een lekke band... en een lek reservewiel. Gelukkig was er nog genoeg bier om de tijd door te komen. Absoluut voor herhaling vatbaar, misschien dan eens voor het slepen achter een vliegtuig kiezen als startmethode.

kippenvel bij Sigur Ros

Sigur Ros / Amina (support)
13 juli, Paradiso

Mijn eerste kennismaking met Sigur Ros (Lowlands 2000) was een tegenvaller. Het festival kende dat jaar een overkill aan goede bands op de openingsdag. In een van de kleinste tenten (de Charlie) stonden die vrijdag achtereenvolgens At The Drive-In (meesterlijk), Coldplay (voor een half lege tent, wat een verschil met de huidige status), Vive La Fete (niet gezien) en Sigur Ros. Veel enthousiaste verhalen gehoord maar ik was er nog niet aan toegekomen om er iets van te luisteren. Ook Motorpsycho stond daar die avond en was voor mij de must see band. Na anderhalf uur verlaat ik sufgebeukt maar compleet hyper de Golf-tent om een paar meter verder bij de hype van het jaar uit IJsland terecht te komen. Te veel adrenaline om hier van te kunnen genieten, dan maar Underworld...

Een paar maanden later als voorprogramma van Radiohead werkte het al beter, en pas met het uitkomen van ( ) maar eens dat album en Agaetis Byrjun (die van de hoes met het embryo) gehaald. Vooral de muziek van Agaetis grijpt me enorm aan, met name het 7e nummer. Van ( ) is het laatste stuk erg indrukwekkend, met die woeste trommels en de dramatische strijkers. De show in de Melkweg van een paar jaar geleden gemist, sindsdien heel erg uitgekeken naar een derde kans om me eindelijk echt over te geven aan de band. Die kans was er woensdag in Paradiso.

De vier schattige meisjes van voorprogramma Amina maken muziek in het verlengde van landgenoten Mum; dromerige en subtiele electronica waar je heerlijk van ontspant. "Slaapverwekkend" is niet persé iets negatiefs, behalve als je nog een andere band wilt zien. Originele instrumentatie: zingende wijnglazen (met natte vingers bespeeld), zingende zagen, xylofoon en verschillende strijkers. Onbedoelde dissonanten: vallende bierbekertjes en ouwehoerend publiek.

Gelukkig wist het hoofdprogramma de ongewenste bijgeluiden grotendeels te overstemmen. Aanvankelijk van achter een gordijn begon de band met een nummer van de aankomende cd. De zanger (het shirt binnenstebuiten, net als de handgemaakte shirts bij de merchandise) en de andere bandleden maken geen contact met het publiek, maar misschien leent de muziek zich er ook niet voor. Stil genieten is het devies. De meisjes van Amina spelen ook bij Sigur Ros mee,
Op het eerste gehoor is het nieuwe werk iets toegankelijker en wat minder dramatisch dan het vorige album.

Het drieluik op het eind - vidrar vel til loftárása (nr. 7 van Agaetis), een nieuw nummer en popplagid (het 8e nummer van de vorige cd ( ) ) - is één en al kippenvel. Dat laatste nummer lijkt echt gemaakt als concertafsluiter; op het podium klinkt dat nog dramatischer en zijn die drums nog indrukwekkender, ik ben na afloop compleet overdonderd. Omdat de T-shirts tegenvallen en ik toch een aandenken wil hebben, schaf ik na afloop nog de Hlemmur soundtrack en de cd van het voorprogramma aan. Een mooie avond in Paradiso, al hoop ik dat de band bij een volgend Nederlands concert voor een schouwburg of klassieke concertzaal kiest.

Foto's: hier, hier en hier

a week in the life

11-17 juli:
maandag: Isis/Aereogramme (Paradiso) (zie hier op dit weblog)
dinsdag: zweeflviegen (Soesterberg, binnenkort foto's )
woensdag: Sigur Ros (Paradiso, binnenkort verslag)
vandaag: onderzoek m.b.t. plagiaat waar ik aan meewerkte, haalt voorpagina van de Volkskrant *)
morgen: Television, Tivoli
zaterdag: R.E.M., Hyde Park (Londen)
zondag: nagenieten in Londen

Er zijn wel eens minder leuke weken geweest. :)

*): Het complete rapport van dit onderzoek is hier te downloaden (en voor wie mijn naam in het colofon zoekt, zie het nawoord op blz. 23).

Isis: als een orkaan door Paradiso

Isis / Aereogramme (support)
maandag 11 juli, Paradiso

Eigenlijk zou ik deze avond nog in Londen zitten, maar vanwege het opschuiven van het Hyde Park concert van R.E.M. was ik toch in staat om een band live te gaan zien die ik tot nu toe steeds misliep: Aereogramme. De andere band van de avond zei me op voorhand nog niet zo veel. Van Laurens de tip gekregen om - ‘als je zo kieskeurig bent in je metalkeuze’ – zeker ook naar die andere band te gaan kijken. (Op Tool, Meshuggah en Mastodon na heb ik niet zo veel met het genre.)

Aereogramme was goed, mooie afwisseling in harde instrumentale en gevoelig gezongen passages. Als laatste nummer een episch stuk van ruim tien minuten, met een extra drumstel (in mini-uitvoering) op het podium waar de zanger de laatste helft van het nummer achter gaat zitten. Mooi concert, maar volgens fans naast me niet heel bijzonder vergeleken met andere optredens. Volgende keer nog maar eens gaan om hier zelf over te oordelen.

Isis is smullen voor de liefhebbers van gadgets: het hele podium wordt gevuld door de effectpedalen van de bandleden, ze hebben nauwelijks ruimte om er zelf nog bij te staan. Al bij het eerste nummer ben ik Laurens dankbaar om de tip, aanvankelijk met open mond en later totaal gehypnotiseerd sta ik te luisteren naar deze kruising van metal (de zang en de heftigheid) en postrock (het eb en vloed effect van spanning opbouwen). Vooral het basgeluid is heerlijk; een soort hoog galmend geluid (vergelijkbaar met het intro van Tool’s Forty-Six & 2).

De mannen gaan helemaal in hun muziek op en lijken soms nauwelijks te beseffen dat ze voor een zaal met publiek staan. Zelf sta ik grotendeels met de ogen dicht te genieten. Het is dat ik het me niet meer kan veroorloven om nog wat bij de merchandise stand te kopen, anders was ik met de hele catalogus en een shirt weer naar huis gegaan. Wat mij betreft met Arcade Fire hét concert van het jaar!

Volgens de site van de band hebben ze 12 en 13 juli opnamesessies voor de In The Fishtank serie… mét Aereogramme!

Het concert van vanavond is terug te zien op fabchannel.

Links:
Isis: http://www.sgnl05.com/
Aereogramme http://www.aereogramme.co.uk/
In The Fishtank: http://www.konkurrent.nl/labels/fishtank.html

Amsterdam, lidmaatschappen en dure kaartjes

Punt van irritatie bij concerten in Amsterdam: heb je al een kaartje in de voorverkoop, sta je nog in de rij voor een lidmaatschap. Ik heb me ooit laten vertellen dat het vanwege de nachtvergunning is (dan ben je een vereniging met leden en mag je later open blijven dan een gewone kroeg). Je hebt de keuze tussen een maandkaart en een jaarkaart, maar zelfs voor ondergetekende is een jaarkaart nog net niet voordeliger omdat veel leuke concerten binnen 30 dagen plaatsvinden. Dan kun je tien keer per jaar naar Paradiso gaan en nog steeds goedkoper uit zijn met drie maandkaarten.

Maar dan nog: negen van de tien keer dat ik daar naar een concert ga, sta ik voor middernacht weer buiten. Betalen wij concertbezoekers dan eigenlijk niet voor de dansavonden die achteraf plaatsvinden?

Iets anders dat ik me heb laten vertellen: Ticketmaster (dekt de lading al een stuk beter dan de oude naam Ticketservice) vraagt zowel servicekosten aan de concertgangers als aan de zalen (evenals een minimum aantal kaarten dat via Ticketservice verkocht kan worden) en dat bedrag voor de zalen ligt minstens even hoog als voor de bezoekers, zo niet hoger.

Gezien het redelijke aantal die hard concertgangers die meerdere keren per maand in dezelfde zaal zijn te vinden, zou het misschien wel een idee worden om een soort gecombineerde jaarkaart voor Paradiso/Melkweg te maken waarbij je niet alleen van die maandelijkse lidmaatschappen af bent, maar ook tegen gereduceerd tarief (en via hun eigen kassa) naar binnen kan. Volgens mij wordt iedereen daar beter van: die fanatieke concertgangers kunnen daardoor naar nog meer concerten of sparen zo geld uit voor cd's.

Londen 7-7 en een terugblik op Berlijn

De voorpret voor dit weekend krijgt ineens een behoorlijke deuk door de explosies in Londen. Oorzaak is op het moment van schrijven (12.00 's middags) nog onduidelijk, maar gezien de G8 zou een aanslag niet ondenkbeeldig zijn. Hopelijk blijft het bij vandaag, en hopelijk is het niet meer dan een technisch defect (waar nu nog aan gedacht wordt). Anders sta je toch een stuk minder enthousiast bij R.E.M. in Hyde Park.

Dit brengt wel herinneringen terug aan een andere buitenlandse trip voor een concert. Op zaterdag 8 september 2001 vertrokken we met een groepje naar Berlijn voor een Radioheadconcert dat drie dagen later zou plaats vinden. Die dinsdag hadden we net nog twee vrienden van de trein gehaald die niet eerder konden komen en zaten we nog even te zappen voor de tv in het jeugdhotel, totdat alle uitzendingen werden onderbroken voor breaking news: er was één vliegtuig tegen een van de WTC torens gevlogen.

Op dat moment denk je nog dat het een ongeluk is. Maar daarna zie je nummer twee er in vliegen en dan weet je niet meer waar je het hebt. Bijna de helft van alle gasten daar was Amerikaan (volgden Radiohead op tour in Europa), en de helft van hen was weer uit New York afkomstig. Die mensen gingen helemaal door het lint, probeerden tevergeefs naar huis te bellen maar kregen gelukkig redelijk snel email dat familie ongedeerd was. Wel een meisje dat collega's was verloren. Een dag eerder viel ze me al op omdat ze zo'n lief gezichtje had. Realiseerde me die dag pas door haar kleding dat het datzelfde meisje was: haar gezicht was totaal verkrampt. Zal het nooit vergeten...

We hadden er rekening mee gehouden dat het niet door zou gaan, maar er waren nog steeds mensen in het publiek die van niets wisten. Het leek alsof ze met tegenzin begonnen en lange tijd werd er helemaal niets gezegd, totdat Thom zei dat hij niets kon zeggen op een dag als vandaag. Er waren nog steeds veel mensen in het publiek die van niets wisten, toen Thom het in een notedop uitlegde, dachten ze dat hij raaskalde. Daarna wel meer verwijzingen New York, en de hoop dat Bush niet de Derde Wereldoorlog zou beginnen. Sommige nummers kregen qua tekst een hele andere lading, het voelde allemaal behoorlijk beladen die avond. Na afloop in het jeugdhotel nog met die Amerikanen en een paar mensen die om ons heen stonden bij concert (en gewoon in Berlijn woonden) nog tot diep in de nacht met veel wijn nagepraat. Behoorlijk emotioneel allemaal...

Maar goed, op dit moment weten we nog niet wat er aan de hand is en of het enkel iets van vandaag is. Al vrees ik het ergste... Kijk maar eens naar de datum van vandaag...

20:14 uur: de concerten die deze dagen in Hyde Park plaatsvinden worden uitgesteld. R.E.M. schuift een week op naar 16 juli.

Terugblik op Werchter 2005: dag 4

zondag 3 juli:
Hoogtepunten: QOTSA, Zita Swoon, Foo Fighters, R.E.M. (en het containerconcert op de camping)
Tegenvallers: Kane, Soulwax
Niet gezien: Feeder, Stash, Sarah Bettens, Eagles of Death Metal, Tom McRae, Arno

Uitgerekend na de langste nacht naar de laatste dag waarop je lang wilde uitslapen (en dat gezien de affiche ook geen probleem zou moeten zijn) werd je ongenadig hard je tent uitgebrand. Eindelijk zon op Werchter, dat had wel wat eerder gemogen. Wie dan nog niet wakker was, werd het wel bij Flogging Molly. Toch nog indrukwekkend hoe hard de mensen op zo’n vierde dag kunnen moshen. Wie nog even lekker in het gras wilde dutten, kon dat prima doen bij de Marquee en Tom Helsen. Eerst nog in roze T-shirt en later met ontbloot bovenlijf bracht de man prachtige singer-songwriter liedjes en een prachtige cover van zijn held (en geannuleerde afsluiter) Ryan Adams.

Op Kane is het makkelijk afgeven, maar de Hagenezen waren gewoon saai. Waar ze het optreden nog hadden kunnen redden met een reeks hits, kozen ze voor “kleine liedjes” en brachten ze op Rain Down On Me na geen bekend werk. Het meisje van de T-shirtstand wist te vertellen dat er het hele weekend slechts 5 shirts van de band waren verkocht (waarvan geen enkele met hoofd van Dinand). Misschien lag het aan de prijs van 40 euro (alle andere shirts waren 15 euro goedkoper.) Ook geen hoogvlieger maar wel erg toepasselijk bij dit zomerse weer: Arsenal. Deze Belgen kregen met hun exotische klanken de Marquee aan het dansen, waar buiten iedereen lekker op z’n rug in het gras lag.

Keane deed me vrij weinig, maar met dit weer was het niet onaangenaam; prima achtergrondmuziek als je ergens achteraan op het veld ligt met een drankje. Voor een volgend album hoop ik dat ze een gitarist erbij krijgen want het is allemaal erg eenvormig. Na het toch wat teleurstellende optreden op Lowlands vorig jaar hoopte ik op een revanche van Soulwax, maar ook deze keer viel het behoorlijk tegen. De mannen hadden het de avond ervoor misschien laat gemaakt (de wallen onder de ogen spraken boekdelen) of waren wellicht niet in het tour-ritme; het klonk nogal stroef en lomp. Maar misschien mis ik gewoon die enthousiaste band van 6 jaar geleden.

De Queens of the Stone Age lijken alleen maar beter te worden van het monsterlijke tourschema. Mark Lanegan moest wegens oververmoeidheid verstek laten gaan, maar Josh en co. brachten een vlammende set, met Regular John als intermezzo tussen twee gedeelten van No One Knows. Iets teveel nieuw werk (driekwart van de set), maar desondanks een heel sterk optreden. Meteen door naar de Marquee, voor de tweede helft van Zita Swoon. Erg blij dat ik dat nog even meepikte, want dit was een van de betere optredens van het weekend. Ongelooflijk hoe de band het oudere werk totaal heeft verbouwd: My Bond… in een soulversie (de band heeft nu prachtige donkere achtergrondzangeressen), Richochet in een funky versnelling, prachtig.

De Foo Fighters kozen ondanks hun nieuwe plaat voor een veilige greatest hits set. Toch stoorde dat niet, want deze doortocht op Werchter was strakker en meer overdonderend dan de vorige keren dat ik ze live zag. Mooi moment wanneer Dave een gedeelte van het optreden vanaf de geluidstoren speelde en zo zichzelf op de beeldschermen naast het podium kon zien. Bij het akoestisch gebrachte Everlong verwachte ik een knallende tweede helft maar helaas bleef het bij Dave solo.

Van herhaling op de affiche kun je zeggen wat je wilt, maar persoonlijk heb ik liever 6 keer R.E.M. (in 20 jaar) dan 4 keer Faithless (in 6 jaar). Michael Stipe is er in ieder geval zelf erg trots op dat zijn band recordhouder is op Werchter. Hij bracht de vorige doortochten en de bands die hij daar zag in herinnering, waarbij Leaving New York aan de Ramones werd opgedragen. Prachtige lichtshow en mooie set (zonder echt grote verrassingen), maar de band leek vergeleken met de vorige keren toch slijtage te tonen. Als ik van te voren 100% zeker had geweten dat Find The River niet gespeeld zou worden en Ryan Adams niet had afgezegd…

Op de camping die nacht nog een spectaculair slot van het weekend bij de vuilcontainers, waar bijzonder strak op z’n Braziliaans getrommeld werd totdat de politie er een einde aan maakte (en de trommelaars gewoon doorgingen op de wanden van het badhuis). Voor die nacht was er zware regen voorspeld, maar dat bleef uit tot maandag. Nat, moe en voldaan vertrokken we weer naar de pendelbussen. Naar huis, voor een warme en lange douche en een lekker zacht bed. Volgend jaar weer!

verslag donderdag 30 juni
verslag vrijdag 1 juli
verslag zaterdag 2 juli
foto's

Van de bijna 60 acts op de affiche heb ik er bijna 40 gezien. Mijn top 10 van beste concerten dit weekend:
1. Elvis Costello (vrijdag, Marquee)
2. Bloc Party (zaterdag, Marquee)
3. Dresden Dolls (vrijdag, Marquee)
4. Nine Inch Nails (zaterdag, hoofdpodium)
5. Zita Swoon (zondag, Marquee)
6. Roisin Murphy (donderdag, Marquee)
7. Foo Fighters (zondag, hoofdpodium)
8. Kraftwerk (donderdag, Marquee)
9. Queens of the Stone Age (zondag, hoofdpodium)
10. R.E.M. (zondag, hoofdpodium)

Op Goformusic zijn van alle afzonderlijke optredens recensies te lezen, aangevuld met foto’s.

Terugblik op Werchter 2005: dag 3

Zaterdag 2 juli:
Hoogtepunten: Admiral Freebee, Bloc Party, Nine Inch Nails, (de show van) Rammstein
Tegenvallers: Rilo Kiley, The Dears, Millionaire
Niet gezien: Therapy?, Daan, ‘t Hof van Commerce, The Game, Interpol, The Tears

Met donderdag de interessantste dag op de affiche. Het dilemma van The Mars Volta en NIN was helaas al opgelost, bleef de keuze over tussen Therapy? en … Trail of Dead. De laatste band speelde op eigen verzoek zo vroeg. Jammer, want juist zij zouden de perfecte vervanger zijn geweest voor hun geannuleerde landgenoten. Een uurtje was helaas veel te kort voor die band, maar het was wel strak om die twee drummers synchroon te zien meppen. Rilo Kiley was eerder dit jaar als voorprogramma van Bright Eyes best onderhoudend maar vandaag dermate saai dat ik toch maar Pennywise ben gaan kijken. Ideale festivalband, al was het maar om het ultieme campinglied: Bro Hymn.

Met zijn aanstekelijke en meezingbare liedjes was Admiral Freebee een van de beste acts van eigen bodem dit weekend; ongelooflijk hoe die man de Marquee plat kreeg. Wat een verschil met The Dears, die weliswaar een geweldig album hebben maar dat live toch te vlak uitvoeren. Bloc Party maakte eenzelfde euforisch gevoel in de Marquee los als Franz Ferdinand vorig jaar. Wat een verschil met pinkpop! Een van de drukste optredens op die plek, met een uitzinnig dansend publiek tot ver achter het tentdoek. Een van de hoogtepunten van dit weekend.

Vooraf erg verheugd op Millionaire, maar op de een of andere manier deed me het vandaag helemaal niets. De eerste keer dat ze er stonden was het ondanks de technische problemen een knallend optreden, nu leek (de eerste helft, daarna weggelopen) nogal overstuurd. Dan maar naar Audioslave, dat eerder die dag nog op Live 8 in Berlijn speelde en een half uur te laat op het hoofdpodium van Werchter arriveerde. Vergelijkbaar met Velvet Revolver (hits van de bands waaruit de bandleden afkomstig zijn), maar Chris Cornell en co. zijn toch veel onderhoudender. Hoogtepunt is toch wel het stukje met de oude RATM-hits waar het publiek helemaal loos gaat. (Soundgarden’s Spoonman helaas gemist.)

Nine Inch Nails speelde vorige week zondag nog in een niet volle tent en had achteraf met alle programmawijzigingen makkelijk in de Marquee kunnen afsluiten. Nu werd het pijnlijk duidelijk dat iedereen voor het hoofdpodium vooral voor de slot act kwam en gewoon door Hurt en andere minder harde nummers kletsten. Misschien was dat de reden dat Trent huilde bij Something I Can Never Have? Ondanks het publiek als storende factor een ijzersterk optreden waarbij de apparatuur op het eind in de vernieling ging. Een ander (visueel) hoogtepunt van dit weekend was Rammstein. Het blijft een amusante act om te zien; de vlammenwerpers op de gigantische kookpot (met de toetsenist er in), de vuurpijlen richting geluidstoren… Misschien wel een maatje te groot geworden voor een festival als Werchter.

Verslag donderdag 30 juni
Verslag vrijdag 1 juli
Verslag zondag 3 juli
foto's

Terugblik op Werchter 2005: dag 2

Vrijdag 1 juli:
Hoogtepunten: The Dresden Dolls, Elvis Costello
Tegenvallers: Athlete, The Kills, Velvet Revolver
Niet gezien: Simple Plan, Jimmy Eat World, Within Temptation, De La Vega, Sioen, Monza

Het programmaboekje was voor de eerste helft van de dag redelijk nutteloos (want al gedrukt voor de annulaties). KT Tunstall zou aanvankelijk in de Marquee spelen maar wisselde met het vertraagde Athlete van stek. Jammer, want deze vrouw met gitaar verzoop jammerlijk op dat grote podium. Athlete had de trein gemist en moest met geleende apparatuur spelen. Of het daar aan lag weet ik niet, maar het kwam totaal niet uit de verf. Misschien nog eens de kans geven bij een cluboptreden maar voorlopig ben ik niet overtuigd.

De editie van dit jaar was er ook een van de Vrouwen Met Ballen: Roisin Murphy, Shirley Manson (van Garbage), en Amanda Palmer van The Dresden Dolls. Het duo kreeg de Marquee plat met hun theatrale optreden en diepgaande teksten. Ook mooie covers van War Pigs (Black Sabbath) en het van Jacques Brel geleende Amsterdam dat Amanda zo intens bracht dat ze het blikje Stella in haar hand tot moes kneep; een van de hoogtepunten van dit weekend. Vantevoren erg benieuwd naar The Kills, maar dit duo viel zelfs in de Marquee genadeloos door de mand. Daarom maar de tweede helft van Garbage meegepakt. ‘Am I showing too much arse?’ klonk het met Schots accent. Veel oude hits en helaas nogal routineus, maar het blijft toch een heerlijke festivalband.

Velvet Revolver werd aangekondigd als de band die de ‘punk in punctuality’ bracht, maar kwam een kwartier te laat op het podium. Vorig jaar op Lowlands nog best oke, maar vandaag vooral een parodie op zichzelf. Misschien is het de generatiekloof, maar ik vond het toch opvallend dat hun matige eigen nummers meer bijval kregen dan de oude hits van Guns n’ Roses en Stone Temple Pilots. ‘Rock n’ Roll is about participation, not about observation’ volgens zanger Scott Weiland. Dan heeft Green Day het op dat punt toch een stuk beter voor elkaar. Wel een half uurtje te lang door al dat gerek en op de seconde hetzelfde als eerder dit jaar in de HMH. Maar wie daar niet bij was, beleefde hier het grootste feestje van het weekend.

Jamie Cullum kreeg het publiek enthousiast met zijn energieke podiumact, maar zijn setlist had wel wat pittiger gekund dan Everlasting Love en gelijksoortige nummers. Aardig optreden, meer niet. Hij was terecht vereerd dat hij voor Elvis Costello mocht openen. De man met de zilveren schoenen bracht in sneltreinvaart een prachtige best-of set (Alison, Oliver’s Army, Another good year for the roses, en dankzij het uitzinnige publiek nog extra tijd voor een toegift, waarbij we absoluut kippenvel kregen van I Want You. Misschien wel het beste optreden van het hele weekend.

Armand van Helden verzuimde zijn (best leuke) eigen hits te draaien en gaf het publiek anderhalf uur lang beats en dance-remixes van rockhits. Toch nog altijd leuker dan Faithless. Er waren nog steeds mensen die de band pas voor de eerste keer live zagen. Toch hoop ik dat festivalorganisatoren die plek voortaan voor een andere act reserveren en dat Maxi Jazz & co. gewoon een jaarlijks rondje Ahoy gaan doen. Alle vorige doortochten op de wei van Werchter waren sterker dan deze aflevering. Mooi excuus om ruim voor de meute uit van het terrein te gaan en op de camping nog een paar biertjes te drinken. Gelukkig bleef het de hele dag (en nacht) droog.

verslag donderdag 30 juni
verslag zaterdag 2 juli
verslag zondag 3 juli
foto's

Terugblik op Werchter 2005: dag 1

De voorpret werd nogal gedrukt door het afzeggen van een paar smaakmakers (The Mars Volta, Kaiser Chiefs en vooral Ryan Adams) en het weer had ook wat beter gekund, maar achteraf had ook deze editie weer genoeg schitterende optredens om van een meer dan geslaagd weekend te spreken. Een verslag per dag, met de hoogtepunten en tegenvallers. (Met fotomatiriaal van Remco via deze link.)

Donderdag 30 juni:
Hoogtepunten: The Bravery, Roisin Murphy, Kraftwerk (en de regendans bij aanvang van de Chemical Brothers)
Tegenvallers: (op de Joy Division nummers na: ) New Order
Niet gezien: Ozark Henry, Saul Williams, Thievery Corporation)

The Bravery was voor ondergetekende en gezelschap vooral het voorprogramma voor de volgende band, maar met die beschrijving doe ik ze tekort: het was een erg sterk optreden met veel bijval uit het publiek. Toch is net een maatje te klein voor het hoofdpodium: dit zou in de Marquee een van de beste optredens van het weekend zijn geweest. New Order bleek uiteindelijk vooral een kwartet oude mannen die hun zakken stonden te vullen. (Als je met tegenzin Blue Monday speelt, doe het dan niet.) Bassist Peter Hook kan met zijn podiumpresentatie zo bij metalband terecht. Wel erg blij met de Joy Division-klassiekers die een stuk vlammender klonken dan het andere werk.

Roisin Murphy is solo net zo extravagant als in haar vorige band Moloko. Muzikaal heeft het ook raakvlakken, al zijn een hoop mensen minder te spreken over haar soloplaat. Misschien minder catchy en meezingbaar, maar live staat het in ieder geval als een huis. Wat mij betreft het beste optreden van de dag.

Live hip-hop heeft wel eens minder strak geklonken dan bij Snoop Dogg, de man bewees maar weer eens dat een goede live-band enorm veel meerwaarde geeft boven een dj. Jammer dat de show één grote egotrip was. Dan liever Kraftwerk, waar de mannen zelf nauwelijks op de voorgrond traden en stokstijf achter hun laptops stonden. Misschien iets te statisch, maar dat werd goedgemaakt door de prachtige visuals en het perfect afgestelde geluid. Leuk detail: de kop van (nationale wielerheld) Eddy Merckx op het scherm bij Tour de France. Samen met Roisin Murphy het beste optreden van de dag.

Het bego na dit optreden weer ongenadig hard te regenen, waardoor veel mensen bleven schuilen tijdens Gabriël Rios. Op het moment dat The Chemical Brothers hun grote hit Hey Boy, Hey Girl inzetten, ontstond er een geweldige regendans bij het hoofdpodium. Het terrein veranderde in één grote modderpoel en ook op de camping was het flink blubberig. Nog drie dagen te gaan…

Verslag vrijdag 1 juli
Verslag zaterdag 2 juli
Verslag zondag 3 juli
Foto's