tussenstand 2005: albums en concerten

We zijn op de helft van het jaar, tijd voor een tussenstand in albums en concerten.

Albums (in random order):
The Raveonettes - Pretty in Black (dé zomerplaat van dit jaar)
Gorillaz - Demon Days (de andere zomerplaat van dit jaar)
Bloc Party - Silent Alarm (grijs gedraaid)
The Mars Volta - Frances The Mute (toepasselijke titel sinds vorige week...)
Belle & Sebastian - Push Barman To Open Man Old Wounds (alle prachtige b-kantjes verzameld)
Cloroform - Cracked Wide Open (zie recensie op dit weblog)
M.I.A. - Arular (Met Missy Elliott meest originele hiphop artieste)
Bright Eyes - I'm Wide Awake It's Morning (Viel live helaas tegen in Tivoli)
Kaiser Chiefs - Employment (I predict a riot! Live herkansing op Pukkelpop)
Madrugada - The Deep End (al blijft het achter bij de voorgangers)

Concerten (in chronologische volgorde):
Spinvis - 25 februari, Ekko
Arcade Fire - 11 maart, Melkweg (indien niet chronologisch, waarschijnlijk de nummer 1)
Dead Can Dance - 12 maart, Congrescentrum
Brant Bjork - 9 april, 013 (Roadburn festival)
Arcade Fire - 11 mei, Paradiso (plus eervolle vermelding voor het voorprogramma Final Fantasy)
Jaga Jazzist - 13 mei, Tivoli
Madrugada - 17 mei, Melkweg
Meshuggah - 6 juni, Melkweg
Mercury Rev - 8 juni, Paradiso
Nine Inch Nails - 26 juni, Goffertpark (Rock in Park)

Op Brant Bjork en Meshuggah na kun je op dit weblog recensies vinden van deze concerten.
De tweede helft van dit jaar brengt ongetwijfeld een paar hoogtepunten van Rock Werchter en een paar clubconcerten waar ik erg naar uitkijk (zie het lijstje rechts van dit bericht). Vanaf maandag/dinsdag een uitgebreid Werchter-verslag.

Terugblik op Rock In Park

Goffertpark Nijmegen, 26 juni

Gelegenheidsfestivals. Voor de diehard festivalbezoeker wellicht een te weinig samenhangend programma, te weinig sfeer en geen campings waar het na afloop nog lang gezellig blijft, maar voor degenen die alleen maar bandjes willen kijken wel een goedkoop dagje vol headliners en andere leuke bands, zoals Racoon dat de dag mocht aftrappen met aanstekelijke liedjes die het zomergevoel alleen maar versterkten. Happy Family en vooral Feels Like Flying werden luidkeels meegezongen. ‘Volgend jaar met dertig danseressen voor op het andere podium!’, beloofde zanger Bart van de Weide.


De rechterhelft van het dubbele hoofdpodium (bron foto: yorinfm.nl)

Bij Eagles of Death Metal kon je je afvragen hoe lang de band nog publiek trekt nu het begint door te dringen dat Josh Homme en Tim van Hamel niet meer meespelen. Zo bijzonder is het allemaal niet; het kan zo op Arrow Classic Rock. Dan was Krezip toch net iets meer onderhoudend, al was het maar om de uitvoering van Britney Spears’ Toxic. Het logo van Simple Plan zou niet misstaan bij een bijeenkomst van de Socialisische Partij. De Canadezen tappen nauwkeurig uit het vaatje van Good Charlotte, Sum41 en Blink 182. Niets nieuws dus onder de zon. Ook hier een cover: I Believe In A Thing Called Love (van The Darkness).

Het afzeggen van The Mars Volta was voor veel mensen aanleiding om hun kaartje door te verkopen. Voor Rock In Park hoeven we er achteraf niet rouwig om te zijn: bij de Nieuwe Revu Stage was het bij Feeder geen pretje door het gedrang van de marktbezoekers en de mensen die zo ver mogelijk van het hoofdpodium wilden staan. Geen ideale omstandigheden om je favoriete band te zien.

Op het hoofdpodium begon Queens of the Stone Age furieus met Regular John en Avon (van het eerste album). Veel te kort optreden en helaas zonder Mark Lanegan, maar verder stond
het als een huis. Mooie afwisseling in de set (van alle albums wel iets), met als hoogtepunt Song For The Dead. Een groter contrast met Jamie Cullum was nauwelijks denkbaar. De lome jazzpop deed het prima met dit warme weer, maar de man werd overstemd door het lawaai van de andere podia.

Andersom klonk hij door in de Tent Stage, tot grote ergernis van The Tears-zanger Brett Anderson: ‘What’s this awful fucking noise? Must be Jamie Cullum! What a pile of shit!’ De podiumpresentatie van de ex-Suede zanger (constant heupwiegend en met één voet op de monitor, het andere been huppend alsof hij er overheen wil springen) zijn sinds zijn vorige band onveranderd gebleven. Stiekem toch jammer dat we geen Animal Nitrate kregen.

Keane speelde op een tijdstip dat de rij voor de voedselkraampjes flink langer werden. Met een
falafel of puntzak patat stonden mensen van een afstand naar de band te kijken. Zanger Tom Chaplin is geen slechte zanger, maar de muziek is niet gevarieerd genoeg om te blijven boeien; de piano klonk blikkerig en het leek alsof er een echo in de drums zat.

De albums van Interpol heb ik thuis grijsgedraaid, maar om de een of andere manier voegt het live te weinig toe. Het is zeker niet slecht en ik geniet van m’n favoriete nummers maar de vonk
wilde niet volledig overslaan… tot slotnummer Roland, wat stukken feller klonk dan de rest van de set. Lenny Kravitz is niet mijn eerste associatie als het om bescheidenheid gaat, maar gelukkig was de man minder vervelend dan vorig jaar (de langdradige shows op o.a. Pinkpop en Werchter). Toch stond zijn uitgebreid geëtaleerde ego (de man droeg z’n eigen merchandise)
echt genieten in de weg.


De Tent Stage op Rock in Park (bron foto: Yorinfm.nl)

Het Nieuwe Revu-stage fiasco van eerder op de dag doet me besluiten om daar de rest van de dag niet meer naartoe te gaan. Dan liever Nine Inch Nails. Het was strak, hard en loepzuiver. De set knalt vanaf het begin met Wish en March of the Pigs en Trent is momenteel in bloedvorm. Absoluut het beste optreden van de dag. Favoriete nummer Closer valt mooi op de
helft en is voor mij het teken om nog even de tweede helft van de slot-act mee te maken.

Veel echte R.E.M.-fanaten die zoveel mogelijk optredens mee pakken, waren over deze aflevering wat minder te spreken; ze waren wel eens meer geïnspireerd en energieker dan in Nijmegen. Desondanks een mooie selectie uit hun repertoire, met o.a. de eerste (en misschien wel laatste) uitvoering van Nightswimming in Nederland. De ondergaande zon in combinatie met de melancholieke muziek en de lichtshow op het podium was een prachtig slot voor deze dag in het Goffertpark.

Rock in Park was een redelijk geslaagd evenement, een mooie dag maar wel met wat aanmerkingen. In de communicatie met het publiek bleef Rock In Park achter bij de gevestigde festivals (waar verschuivingen in het programma veel beter worden medegedeeld). Het
gelegenheidsfestival Rock In Park mistte een “gelegenheids-Jan Smeets”.

Annulaties door zieke artiesten en Live 8

De affiches voor de komende festivals hebben te lijden van annulerende artiesten. Wegens ziekte of vanwege het Live 8 spektakel op 2 juli, dat veel bands toch belangrijker vinden dan al eerder gemaakte afspraken. Een overzicht:

• The Mars Volta annuleert om gezondheidsredenen van de zanger deze zomer alle optredens in Europa. Op Rock In Park is Gabriel Rios vervanger. Voor Werchter wordt nog een vervanger gezocht.
• Kaiser Chiefs annuleert wegens Live 8 in Philadelphia het optreden op Rock Werchter (vrijdag).
• Sum 41 heeft om persoonlijke redenen afgezegd. De opener van vrijdag in de Marquee (Simple Plan) verschuift naar het hoofdpodium; de twee lege plekken op het andere podium worden opgevuld door De La Vega en Sioen.

Twijfelgevallen:

• Audioslave is voor Live 8 toegevoegd aan de line up voor Berlijn. Daarmee wordt hun optreden voor Werchter (op dezelfde dag) niet meer 100% zeker.
• Ryan Adams heeft wegens griep afgezegd voor Glastonbury maar zou beter kunnen zijn voor de afsluitende dag op Werchter.
• Elvis Costello annulleerde om de zelfde reden onlangs in Parijs, maar ook hij zou voor Werchter gewoon beter kunnen zijn.

Laten we hopen dat het hier bij blijft en dat de écht grote namen (zoals Pearl Jam in 2000) niet verstek laten gaan.

Smashing Pumpkins reünie

Via een open brief in de Chicago Tribune liet Billy Corgan vandaag weten dat hij zijn oude band weer in ere wil herstellen. Serieus, of slechts een publiciteitsstunt voor zijn soloplaat TheFutureEmbrace? Achteraf zou je de interviews op MTV en de speech die Corgan onlangs na het optreden in Gent gaf, wel als voortekenen kunnen zien.

Het is in ieder geval aanleiding voor een mediahype: NME, Pitchfork en andere muzieksites duiken er vol op, alle fora over de band liggen plat en ook op de algemene muziekfora is er levendige discussie over het hoe, waarom, met wie (met Jimmy ligt voor de hand, maar de andere twee?) en vooral: zou het straks nog wat voorstellen? Want een veertiger nog steeds die boze liedjes horen zingen, tja... Aan de andere kant hebben de Pumpkins ook een schatkist vol prachtige akoestische nummers (en harde nummers die niet teenangst zijn. Tel daar bij op dat tijdens de laatste tour alle oudere nummers al een stuk minder enthousiast gezongen werden dan die van Machina en een cliché beeld van een reunietour dringt zich op.

... aan de andere kant: het kan ook net zo onderhoudend worden als de - wat mij betreft - geslaagde reunie van de Pixies. Ik zag die band nooit in de hoogtijdagen en ben blij dat ik toch al die krakers live heb mogen horen. Datzelfde gun je de fans die de Pumpkins nooit op een podium hebben gezien. Als de Pumpkins op dat niveau kunnen terugkomen zul je mij niet horen klagen, dan ga ik denk ik toch wel weer kijken.



Recensie solo concert in Paradiso (9 juni)

Werchter voorpret

Nog 11 nachtjes slapen tot Werchter en in het bijzonder New Order. Natuurlijk kan het ter plekke ontzettend tegenvallen, maar ik kijk er echt naar uit om de band eindelijk live te kunnen zien. Op Hurricane heeft de band deze set gespeeld:



Dichter bij Joy Division kom je niet, dus ik teken voor deze set op Werchter. Atmosphere is misschien wel het mooiste JD nummer en de afkorting LWTUA staat uiteraard voor Love Will Tear Us Apart (dat waarschijnlijk flink meegezongen gaat worden, net als New Order's Blue Monday).

Wie nog niets van Joy Division of New Order in huis heeft: Unknown Pleasures en Substance (JD), plus Get Ready, The Best Of (en eventueel Substance) van New Order.

Lokerse Feesten: het coolste festival na Pukkelpop

In het kleine Vlaamse stadje Lokeren (tussen Antwerpen en Gent) vindt al jaren een van de leukste (en goedkoopste) festivals plaats: de Lokerse Feesten. Een paar jaar geleden ging ik er op een prachtige zomeravond voor op en neer om The Orb te zien en ook dit jaar ziet het programma er weer indrukwekkend uit. Voor slechts 10 tot 15 euro per dag kun je op het plein genieten van de volgende namen:

vr 5-8: Triggerfinger, Janez Detd, StuBru Afrekening Fuif
za 6-8: Hulk, Millionaire, Iggy & The Stooges, Magnus
zo 7-8: Sarah Bettens, Admiral Freebee, Starsailor, dj Gerrit Kerremans
ma 8-8: Monza, Vive La Fete, The Sisters of Mercy, The Glimmers
di 9-8: Pride of Lions (ex-Survivor), Kane, Clouseau, dj Dirk Stoop
wo 10-8: Cranes, Mercury Rev, The Cure, Hermanos Inglesos
do 11-8: 't Hof van Commerce, Jimmy Cliff, Nas, Buscemi (Late Nite Rewords)
vr 12-8: Arsenal, Sean Paul, Mylo (live), 2ManyDJ's
za 13-8: Sioen, Natalie Imbruglia, Patti Smith and her band, Discobar Galaxie
zo 14-8: Gabriel Rios, The Brand New Havies, Michael Franti & Spearhead, dj Tom Derie

Zelf ga ik in ieder geval de zaterdag met Iggy. Voor geïnteresseerden: houd er rekening mee dat er een vol = vol beleid is. Voor meer info, zie de site van het festival.

Dinosaur JR en het favoriete voorprogramma voor Paradiso en Melkweg

Dinosaur JR & Modey Lemon (support)
14 juni, Paradiso Amsterdam

Concerten en eten, vaak low budget en gehaast omdat je weinig tijd hebt tot aanvang van het optreden. Als je in Amsterdam net iets meer te besteden hebt dan voor een snackbar, kun je de Burger King links laten liggen en verder de Korte Leidse Dwarsstraat inlopen. Links en rechts eetcafé na steakhouse, vooral Italiaans, Argentijns, Indiaas, Thais en... Sherpa. Sinds dit jaar is dit Nepalees-Tibetaanse restaurant het favoriete voorprogramma voor het merendeel van het gezelschap waarmee ik Paradiso of de Melkweg bezoek.

De kaart heeft raakvlakken met wat je in een gemiddeld Indiaas restaurant kan bestellen - de Nepalese kant - en Tibettaanse gerechten die eerder Italiaans aandoen (zoals piza en gevulde deeghapjes), maar dan met andere kruiden. Tel daar een gezellig interieur, aardige bediening (Engelstalig) en betaalbaarheid (rond de 10 euro per hoofdgerecht) bij op en je komt vaak terug. Gisteren vlak voor Dinosaur JR was het de vierde keer dit jaar en waren we met twee personen nog geen 32 euro kwijt (inclusief één gedeeld voorgerecht en elk twee biertjes).

Binnen in Paradiso weer voor het middenbalkon gekozen, echt een perfecte plek qua beeld en geluid (en soms best fijn als je kan zitten in plaats van staan). Het concert van Dinosaur JR was vooral erg hard, blij dat ik oordoppen mee had. Inhoudelijk ken ik de band niet goed genoeg, vandaar een paar verwijzingen naar recensies van de mensen die vanavond met mij mee waren:
- het verhaal van Henk op zijn eigen weblog;
- de recensie van Jorisz op Mental Foss en op zijn weblog
- de recensie van OOR

Voorlopig even aan het eind van de hausse aan concerten in Amsterdam, de volgende keer Leidseplein is nog een maand weg. Dikke kans dat we van te voren weer langs Sherpa gaan!

gemengde gevoelens bij Billy Corgan nieuwe stijl

Billy Corgan & Gliss (support)
9 juni, Paradiso Amsterdam

Vier dagen later ben ik er nog steeds niet helemaal uit wat ik van het concert vind. Misschien dat ik de andere recensies en verslagen maar voor zich ga laten spreken. Deze avond in Paradiso was volgens de fans in ieder geval niet de beste; in Gent kreeg het publiek een emotionele speech over het waarom van zijn huidige koers en waarom hij de muziekindustrie zo haat. Keulen was een paar dagen later ook beter; in Amsterdam waren er redelijk wat technische problemen en had Billy zijn dag blijkbaar niet.

De show was (zeker visueel) zeer imposant (zie deze foto's en filmpjes en deze dia show), maar muzikaal was het allemaal behoorlijk eenvormig. De nieuwe plaat is volgens hem zelf het product van geen compromissen hoeven sluiten; de goede verstaander weet dan dat zijn ego blijkbaar teveel in de weg staat. De man blijft toch een narcist; zie de lelijke shirts bij de merchandise met zijn hoofd er op en de projectie van zijn gezicht in de visuals.

Helaas is hij koppig en wil hij zo anders mogelijk klinken dan met de Pumpkins. Niet dat een makkelijke sell out van Pumpkins materiaal de beste optie is, maar Corgan zou met een volgende solo plaat misschien weer echt mooie liedjes kunnen maken. (Met zijn oude band heeft de man namelijk ook een heleboel prachtige akoestische liedjes afgeleverd.) Dan wordt het live vast weer net zo memorabel als pakweg tien jaar geleden.

Tot slot nog een recensie in het parool waar ik het wel redelijk mee eens ben.

Cloroform - Cracked Wide Open

Al een paar jaar voordat Kaizers Orchestra doorbrak, was bassist Øyvind Storesund actief met zijn andere band, Cloroform. De andere twee bandleden hebben ook vooral naast dit project hun sporen verdiend: John Erik Kaada kennen we van zijn Kaada/Patton project op het Ipecac label en Børge Fjordheim is componist/producent van Morten Abel (een van de grootste Noorse artiesten van dit moment). Die totaal verschillende muzikale richtingen komen ook terug in Cloroform, al is het Kaizers-gehalte minimaal. Cloroform klinkt eerder als een kruising van Millionaire en hun landgenoten van Gluecifer. Erg lekkere space- en stonerrock met een poppy twist. Tekstueel is het af en toe behoorlijk melig, maar muzikaal is het strak en op het podium schijnt de band een behoorlijke sensatie te zijn. Laat ze maar snel onze kant op komen!

Art Brut – Bang Bang Rock And Roll

Arty maar toegankelijke rockbands met aanstekelijke en dansbare liedjes; sinds Franz Ferdinand is er geen houden meer aan. Bang Bang Rock And Roll bevat twaalf onweerstaanbare indierock liedjes in een dik half uur, met tekstueel prachtige vondsten zoals ‘We’re gonna be the band that writes the song, that makes Israël and Palestine get along.’ Ander hoogtepunt is de single Emily Kane (geen verzonnen naam, zanger Eddie Argos is nog steeds verliefd op haar).

Aan de overkant van het kanaal is Art Brut krap anderhalf jaar na haar ontstaan het stadium van NME’s snoepje van de maand inmiddels lang en breed ontgroeid en het heeft er alle schijn van dat de band ook hier wel eens een hype kan creëren. En is het niet met de muziek, dan wel met de originele gimmick om je fans te stimuleren hun eigen band te beginnen, deze Art Brut (plus volgnummer) te noemen en covers te spelen van de “echte” Art Brut. En het werkt nog ook, op de releaseparty van een van de singles waren er verschillende van deze “franchise bands” op het podium te zien. Art Brut is – zeker wat de vocalen betreft – wat rauwer en ongepolijster en zal daardoor misschien niet zo mega worden als hun stijlgenoten, maar wie zou daar rouwig om zijn?

Mercury Rev zorgt met imposante show voor gedenkwaardige avond

Mercury Rev & Sophia (support)
8 juni, Paradiso Amsterdam

De vorige twee optredens van de band in Amsterdam (de matige doortocht als voorprogramma van Nick Cave niet meegerekend) waren beiden dermate geweldig dat ik meteen twee tickets haalde zodra dit concert in de voorverkoop kwam. Dat Sophia later als voorprogramma werd toegevoegd, maakte het natuurlijk helemaal de moeite waard.

Robin Proper-Sheppard, tot en met z’n schoenen in het wit gestoken, bracht met Sophia (aangevuld met strijkkwartet) een set van vooral oud werk. Ik ben zelf vooral liefhebber van de wat hardere nummers, maar de songkeuze van vanavond loog er ook niet om: So Slow, Swept Back, If Only, I Left You, Razorblades (live primeur!), Bastards en The Sea. Hopelijk zijn er niet te veel mensen teleurgesteld die pas tegen 21 uur binnen kwamen zoals op het kaartje vermeld stond, want Sophia begon al een uur eerder. In ieder geval waren zij dan wel net op tijd voor Mercury Rev.

Het laatste album van de groep vind ik toch net wat minder dan de twee voorgaande platen, maar live bleken de nieuwe nummers een enorme meerwaarde te krijgen. Zeker in combinatie met de prachtige visuals op de achtergrond, die qua sfeer (animaties, natuurfilms en quotes van beroemde denkers) perfect aansloten op de liedjes. Hoogtepunt van die combinatie was toch wel Tonite It Shows, met een ballerina op het doek en Jonathan die als een soort tovenaar de pianoklanken uit zijn vingers lijkt te toveren, op het laatst even inhoudt en met enkel een handgebaar de totale lichtinval lijkt te veranderen. Dat ene moment, hij leek er zelf net zo verbluft over als de zaal. Kippenvel...

Bijna twee uur lang is het wegdromen op Holes, Tides of the Moon en zoals gezegd heel veel nieuw werk. De wereld lijkt een groot dirigent te zijn verloren aan Jonathan; met weidse armgebaren zweept hij de drummer en de andere bandleden op tot grootse prestaties en gaat zelf ook volledig op in de muziek. Net als wij in het publiek, dat na elk nummer uitzinnig staat te applaudisseren. De band lijkt alleen maar beter te gaan spelen na deze bijval uit de zaal. Als Jonathan na The Dark Is Rising en het zinnetje ‘In my Dreams I’m always Strong’ in zijn bekende gespannen spierballen-pose het slotakkoord de zaal in stuurt, lezen we op het doek: ‘When you are in awe, you are closest to understanding’. Daar valt niets meer aan toe te voegen.

Officiële live cd: verbluffend geluid maar wel censuur

Maandag kreeg ik de al maanden geleden bestelde live-cd van het Dead Can Dance concert (zie deze eerdere post) in de bus. Een leuk aandenken aan het concert omdat de band van alle concerten aparte live-albums heeft gemaakt (in een gelimiteerde oplage van 500 stuks per concert). Prachtig vormgegeven en een verbluffend geluid (al blijft het even wennen dat het applaus zachter klinkt dan de muziek).

Het enige wat achteraf een beetje jammer is, is dat er een nummer niet op staat dat ze wel gespeeld hebben. Niet dat er geen ruimte meer was op de cd's, de enige reden die ik kan bedenken en die op het forum van de band wordt gegeven is dat de band ontevreden was over de (gemaakte fouten) in de uitvoering. Toch jammer, dit soort censuur. Ik denk dat de fans liever een weergave van de hele avond hebben en dit soort dingen voor lief nemen. Toch denk ik dat het idee zelf wel goed is; de geluidskwaliteit is onnoemelijk veel beter dan van een bootleg en qua verpakking is dit ook veel leuker dan een gekopieerd cd'tje.