Over het hoofd gezien: Mew

Mew - Frengers

Het album Frengers is al van zomer 2003, maar redelijk wat mensen die de band Mew kennen (en mij onlangs tipten) hebben het pas later ontdekt; ook pas na het concert dat de band in september van dat jaar in Ekko gaf. Terwijl ik er - als ik het toen al had gekend - absoluut heen had gewild. Promotie had dus beter gekund (of ik had beter moeten opletten).

Toch vind ik het raar dat deze band en dit album niet veel meer media aandacht hebben gekregen; De liedjes van Mew klinken als een mix van Mercury Rev, Radiohead, Sigur Ros en een beetje New Order; afwisselend gezongen door een zanger en zangeres. Misschien hoor je er zelfs wat Muse in (qua muzikale bombast, absoluut niet qua vocalen). Los van deze interessante combinatie van invloeden, is Frengers een knap staaltje productiewerk, de pakkende popliedjes zijn super gelaagd en zitten vol geluidjes die bij een eerste luisterbeurt niet opvallen.

Uitschieters zijn het verslavende Snow Brigade (dat zich op een willekeurig moment van de dag hardnekkig in m'n hoofd nestelt) en de heerlijk over the top bombast van She Came Home For Christmas en Comforting Sounds. Als de band dit volle geluid op het podium overeind kan houden, kan dit live een behoorlijk indrukwekkend optreden opleveren. Dit jaar op Lowlands / Pukkelpop alstublieft.

Terugblik / Vooruitblik: Mercury Rev

Het geweldige concert van Arcade Fire deed me terugdenken aan het andere concert dat kan wedijveren in de titel voor Beste Zaaloptreden Dat Ik Ooit Zag, toevallig ook in de Melkweg.

26 oktober 2001... Crossing Border

In een afgeladen Melkweg staan goede vriendin Yvonne en ik te wachten op Mercury Rev. Een band waarvan we tot dan toe alleen "wel eens van gehoord" hadden en waar we op aanraden van andere muziekfreaks maar eens een kijkje zouden nemen.

Vanaf de eerste noten sta ik compleet betoverd naar het podium te kijken. Een bewonderend "Ooh..." is het enige wat Yvonne en ik elkaar met een blik bevestigen. We zijn allebei verkocht. Sfeer met een grote S. Een sterrenhemel in de Melkweg en een band die ons als Alice naar Wonderland brengt. Naarmate het optreden vordert, blijk ik toch een nummer te kennen: Goddess on a Highway. Om me heen zie ik meerdere blijken van herkenning. Zanger Jonathan is de coolheid zelve, met een asbak aan zijn microfoonstandaard.

Na afloop meteen Deserter's Songs gekocht bij de merchandise stand, en een paar dagen later ook maar All Is Dream. Beide platen hebben daarna maanden om en om in de speler gezeten. Een half jaar later kwam de band terug naar Amsterdam en zorgde voor een mogelijk nog leukere avond, ditmaal in Paradiso. Toch was de Avond van de Relevatie net wat sterker dan het Feest der Herkenning. In de HMH als voorprogramma van Nick Cave vond ik het behoorlijk tegenvallen, maar straks in hun favoriete stad (8 juni spelen ze weer in Paradiso) zal het vast weer als vanouds zijn.

Aanraders: vooral Deserter's Songs. Daarna All Is Dream en het laatste album. Het eerdere werk is totaal anders en neigt eerder naar de Flaming Lips (waar de zanger van Mercury Rev ook ooit deel van uitmaakte).

Dead Can Dance - deel 2

Het live optreden
12 maart - PWA Zaal (congrescentrum) Den Haag

Als je meer dan vier maanden naar een concert uitkijkt van een band die je nog niet eerder live hebt gezien, bestaat er een redelijke kans dat het kan tegenvallen. Helemaal als je de avond ervoor al ongeveer het concert van het jaar hebt bijgewoond (The Arcade Fire in de Melkweg). Ondanks al deze mitsen en maren was mijn eerste keer Dead Can Dance live een gebeurtenis van jewelste.

Het voorprogramma La Kidda (vrouw met akoestische gitaar) had niet gehoeven, al was haar snedige commentaar op een negatieve reactie uit het publiek met terecht applaus wel grappig. Samen met degene die mij de band leerde kennen (maar niet wist dat ze zouden optreden, zodat ik hem hiermee een mooie wederdienst bewees) een redelijke zitplaats gekregen, al had het wel iets hoger en verder weg van de (nogal fel verlichte) geluids- en lichttafel gemogen.

De volgende twee uur waren één lange trip met duimendik kippenvel. Alles klopte; beide vocalisten geweldig bij stem, perfecte geluidsmix, de geweldige akoestiek van de PWA zaal, de belichting, de verwondering over de vreemde instrumenten… het was gewoon àf. Lisa Gerrard leek een soort tent-kostuum te dragen, maar nadat ze bij een volgend nummer naar een andere plek liep, bleek er een kleed aan de katheder/microfoonstandaard te hangen dat bijna dezelfde kleur leek als haar eigen (nog steeds aparte) outfit.

Het enige dat er nog aan ontbrak was mijn favoriete nummer Summoning Of The Muse. Er werd zelfs helemaal niets van het album Within The Realm of a Dying Sun gespeeld. Maar het genieten was er niet minder om, elk nummer werd met gejuich onthaald door het extatische publiek (veel goths, artistieke types en Vierkante Brillen). Hoogtepunten te over, maar het mooiste waren toch wel Black Sun, The Lotus Eaters, Severance en het prachtige liedje dat Lisa in de tweede toegift solo ten beste gaf.

Ook de terugweg was leuk, in de tram raakten we met twee andere bezoekers aan de praat die nog met de trein helemaal naar Nijmegen moesten. Het was inmiddels bijna half een 's nachts... Erwin moest de andere kant op, maar samen met dit tweetal was het een lang maar gezellig Rondje Randstad met de nachttrein, onderweg broodjes en water delend terwijl we muziektips en emailadressen uitwisselden. Wàt een avond, wàt weekend…

Links:
Foto 1, foto 2 en foto 3 van het optreden in Den Haag
Recensie van Erwin op Mental Floss (zie ook artikel elders op dat forum)
DCD Forum met discussie over de tour en de setlist
Voorprogramma La Kidda

Dead Can Dance - deel 1

De Ontdekking

Bij sommige bandnamen geef je de moed op ze ooit nog eens op een podium te zien. Ook al geven de aparte bandleden nog optredens, een Frank Black solo is niet de Pixies. Vorig jaar was ik dan ook blij verrast met de reünie van deze legendarische band. Uit dezelfde stal (platenlabel 4AD) komt ook Dead Can Dance, legendarische cultband en grote inspiratiebron voor menige gothic act. En net als de Pixies is ook deze band weer bij elkaar voor een reünietournee.

Toch kun je DCD niet echt een gothic band noemen; Wie de verschillende albums langsgaat die de band tussen 1981 en 1998 uitbracht, maakt een trip van Joy Division-achtige wave (het oudste werk) via sferische gothiek en middeleeuws kerkgezang (eind jaren ’80) tot wereldmuziek (de latere albums). De twee belangrijkste bandleden, Brendan Perry en Lisa Gerrard hebben in die periode tijd en daarna ook los van elkaar albums en – met name Lisa Gerrard – soundtracks voor speelfilms opgenomen.

Tot voor 3 jaar geleden had ik überhaupt nooit van de band gehoord. In de tijd dat The Gathering het album Souvenirs uitbracht, kwam ik via het forum van die band in contact met een andere fan en met wie ik sindsdien bleef mailen, maar tot gisteravond niet eerder in levende lijve ontmoette. Erwin, van een generatie eerder, bleek een schat aan door mij nog niet ontdekte bands te hebben en tipte me o.a. DCD. Na aanschaf van Within The Realm of a Dying Sun en met name het nummer Summoning of the Muse was ik verkocht.

Vooral bovengenoemd album, maar ook de Best Of box-set die ik voor een zacht prijsje 2e hands kon aanschaffen, was onbedoeld een feest der herkenning: op de bijgeleverde dvd met live registratie staan ook een paar videoclips. Deze clips waren ooit gebruikt voor een Mtv bumper (zo’n reclamefilmpje voor de zender zelf, met fragmenten van videoclips). Nooit kwam ik er achter van welke band dit prachtige beeldmateriaal was… tot ik die dvd zag!

Jammer dat de band niet meer bestaat, dacht ik nog. Tot ik die ochtend in november 2004 de krant opensloeg. Bijna verslikte ik me in m’n koffie toen ik in de Kunst bijlage van de Volkskrant de concert-aankondiging zag. Dead Can Dance, 12 maart 2005 in de PWA Zaal van het Congrescentrum…

Links:
Dead Can Dance op 4AD
Lisa Gerrard
Brendan Perry

The Arcade Fire, ook op het podium Magistraal

The Arcade Fire
vrijdag 11 maart, de Melkweg

Het album Funeral staat al maanden onwrikbaar in mijn mp3 speellijst, maar toch had ik gemengde gevoelens bij het aangekondigde concert in Amsterdam. Kon die prachtige muziek met al die verschillende instrumenten wel behoorlijk naar een live optreden vertaald worden?
Hoe erg zat ik er naast: wat de band vrijdag in de Melkweg voorschotelde was een optreden zoals ik dat in tijden niet heb gezien. Zelden zo uit m’n dak gegaan, vooral bij Wake Up en de Neighbourhood-gedeelten Power Out (dat nog wel twee keer zo lang had mogen duren), Laika en Tunnels. Bij dat laatste nummer jaloers geweest op de toetsenist, wat had ik graag zelf daar gestaan om die partijen te spelen! De vrees dat die mix van verschillende instrumenten live niet uit de verf zou komen was ook ongegrond: dikke pluim voor de geluidsman, het klonk allemaal glashelder.
Ook visueel een bijzondere avond: bandleden die elkaar afwisselen op de instrumenten en à la Kaizers Orchestra op monitoren, trommels en elkaars hoofden (wel met een helm er tussen) meppen. Ondanks haar magere zang- en vooral drumkunsten vond ik Régine fascinerend: al die verschillende gelaatsuitdrukkingen! Als een roofdier de zaal in loerend van achter haar keyboard, houterig dansend of helemaal stralend bij het zingen van Haïti. Cute. Na afloop kon je de verschillende bandleden gewoon aanspreken of zoals veel mensen het ter plekke aangeschafte cd’tje of poster laten signeren. Over twee maanden herkansing voor wie het heeft gemist: 11 en 12 mei in respectievelijk Paradiso en Nighttown. Gaat dat zien!