Lowlands 2005: dag 3

Zondag 21 augustus:
Hoogtepunten: Cheb Balowski, Queens of the Stone Age, Nick Cave & The Bad Seeds (met kleine kanttekening)
Tegenvallers: Viva Voce, Quit Your Dayjob
Ook gezien: Amadou & Mariam, Editors, Gentleman, Amp Fiddler, Heather Nova, The Futureheads

’s Morgens alvast de tassen gepakt zodat we meteen na afbreken tent naar de bussen kunnen. Dilemma: voor of na Nick Cave naar huis? Maar zo ver is het nog niet: de dag begint met een doorbrekende zon en de toepasselijke wereldmuziek van het Afrikaanse echtpaar Amadou & Mariam. Onbegrijpelijk waarom dit in de Alpha is gezet waar de rest van de dag enkel harde bands staan. Deze groep had de Lima of India compleet aan het dansen gekregen, nu stonden er vooral pubers in Slipknot- en koRnshirts ongeïnteresseerd te wachten op de latere bands.

Viva Voce leek volgens het programmaboekje de moeite waard, maar het duo – wat waren er daar dit weekend trouwens veel van - bleek live vooral erg saai. Samen met het daaropvolgende Quit Your Dayjob (erg kinderachtige gitaarrock) ongeveer de twee slechtste optredens van het weekend. De instrumenten van de Editors waren op het verkeerde vliegtuig gezet, zodat de Britten het met geleende spullen moesten doen. Meer inzet dan echt constante kwaliteit, slechts een paar nummers als Munich springen er echt uit. De hype maken ze niet helemaal waar.

Isa Vinardell Fleck van Cheb Balowski (bron: 3voor12)

Een van de leukste plekken op Lowlands dit weekend was het Lima gebied, waarin de geest van de oude Higher Ground nog rondwaart; massagetenten, het stalletje met herbal xtc en andere geestverruimende middelen, leuke muziek en het beste eetstandje van het terrein: zuid-amerikaans. Heerlijke gefrituurde groentehapjes, kruidige gehaktschotels en grote bekers lekker fris vruchtensap. In het sterke aanbod van exotische muziek was Cheb Balowski een lust voor het oor (en het oog: wat een prachtige danseres stond daar op het podium!). De Spanjaarden brachten de patchanka-tijden van Mano Negra in herinnering met hun wilde feest van latinrock, flamenco en klezmer.

Door naar de Alpha, voor de (voor mij 10e keer) Queens of the Stone Age. Mark Lanegan was in tegenstelling tot eerdere berichten nog steeds niet terug, maar dit gemis werd goedgemaakt met een geweldige set met mijn favorieten Song for the Deaf, Regular John, First It Giveth én het ongelooflijk strakke hoogtepunt: een heerlijk uitgesponnen Song for the Dead. Vooral de eerste helft was uppercut na uppercut van sterke songs, pas op het eind wat meer van het nieuwe album (dat ook sterk werd uitgevoerd). Eindelijk ook eens goed geluid op de heuvel, absoluut een van de beste optredens van het weekend.

Na nog meer lekker Peruaans/Indiaas eten bij de Lima nog een tegenvallend stukje Amp Fiddler gezien en toch maar besloten om nog even Nick Cave mee te pakken. Eerst nog een niet echt geweldig slot van Heather Nova (vreselijke cover van Chris Isaaks’ Wicked Game) en een erg leuk optreden van het Schotse The Futureheads.

Nick Cave and the bad seeds (bron: 3voor12)

Nick Cave vloog er hard in met Get Ready For Love. De man danste als een bezetene over het podium, wat helaas een beetje ten koste ging van de zang: Red Right Hand klonk daardoor niet zo dreigend (te hoog en te schreeuwerig) als op de plaat, en ook The Ship Song ging op die manier hopeloos de mist in. Toch maakte de overdonderende presentatie en gloedvolle uitvoeringen van Tupelo en vooral het meest recente werk alles goed: ik heb ‘m nog niet eerder zo opgefokt en bevlogen gezien. Toch maar halverwege richting camping en pendelbussen, omdat het anders ’s nachts teveel geklooi zou worden met slechte aansluitingen en nachtbussen.

Samenvattend toch een van de leukste afleveringen van Lowlands die ik heb meegemaakt, misschien alleen nog overtroffen de eerste keer (in 1999). Er zijn wel eens jaren geweest dat ik minder bands heb gezien, afgelopen weekend kwam ik boven de 30 uit. De eindstand:

1. The Arcade Fire (zaterdag, Grolsch)
2. Queens of the Stone Age (zondag, Alpha)
3. Panteon Rococo (zaterdag, India)
4. Nick Cave & The Bad Seeds (zondag, Grolsch)
5. Cheb Balowski (zondag, Lima)
6. Face Tomorrow (zaterdag, Charlie)
7. Franz Ferdinand (vrijdag, Alpha)
8. The Hackensaw Boys (zaterdag, Lima)
9. The Futureheads (zondag, Charlie)
10. Amadou & Mariam (zondag, Alpha)

Régine Chassagne van Arcade Fire (bron: 3voor12)

Lowlands 2005: dag 1
Lowlands 2005: dag 2
Lowlands pagina op 3voor12

Lowlands 2005: dag 2

Zaterdag 20 augustus:
Hoogtepunten: Face Tomorrow, The Arcade Fire, Panteon Rococo
Gemengde gevoelens: The Pixies
Ook gezien: Mark Foggo’s Skasters, zZz, Mala Vita, de Jeugd van
Tegenwoordig, DFA 1979, Maximo Park, The Hackensaw Boys, Marilyn Manson

Van te voren de dag waar ik het meest naar uitkeek. Face Tomorrow was ik tot nu toe steeds misgelopen, blij dat ik ze nu op Lowlands kon zien. Het veld bij het Charlie podium stond afgeladen voor de mannen uit Vlaardingen, en terecht: hun mix van Tool, Placebo en Radiohead staat als een huis en zorgt vooraan voor veel beweging. Nu nog wat werken aan de bindteksten (of gewoon helemaal niets zeggen tussen de nummers door) en dan zijn ze echt klaar voor het grote werk.

Zanger Jelle Schrooten van Face Tomorrow (bron: 3voor12)

Bij de Jeugd van Tegenwoordig is er geen doorkomen aan. De mannen noemen zichzelf al eendagsvliegen en maken er op het podium een melige bende van. De enige nummers die me na een half uurtje bijblijven zijn Watskeburt? en Voor Je Kijken Doorlopen. Bij het duo Death From Above 1979 vraag ik me even af of het nu een gitarist of een bassist is; het blijkt uiteindelijk het laatste (met het een en ander aan pedalen en andere effecten). Samen met een drummer maakt het tweetal zwaar beukende rock, die na een half uurtje toch wat eentonig blijkt.

Iets dat niet gezegd kan worden van The Arcade Fire. Album The Funeral is voor in de huiskamer misschien niet je ding, maar live is deze band ronduit spectaculair. Absoluut een van de beste optredens dit weekend, waarbij de afgebroken splinters van drumsticks je om de oren vlogen. Zelden een tent zo voor de bijl zien gaan, zeker bij het euforische slot Power Out / Lies waarbij het hele publiek staat te springen en een van de bandleden met zijn trommel tot bovenin de tent klimt om daar op alles te meppen wat hij tegenkomt. De rest van het weekend veel flarden van gesprekken gehoord in de trant van ‘wat ik nu toch ontdekt heb...’.

The Arcade Fire (bron: 3voor12)

Na een (behoorlijk pittige) Indiase maaltijd weer vooraan voor The Pixies. Wat een rare start met al die “langzame” nummers! Ondanks de enthousiaste respons en de wetenschap dat het voor degenen die de band voor de eerste keer zien toch een goed concert is, bleef het aan me knagen dat ik ze vorig jaar veel beter vond en het daarmee vergeleken bijna op halve kracht ging. Daarom na een half uurtje toch maar naar Panteon Rococo. Een goede beslissing, want dit was net als El Gran Silencio vorig jaar hét feestje van Lowlands: een verslavende Mexicaanse mix van ska, latin en rock.

Ook bij The Hackensaw Boys was het een stuk leuker dan in de Grolsch; op papier vrees je voor oudbollige country maar live blijkt het geweldig aanstekelijk. Yihaa! Schandalig rustig aan die kant van het terrein: blijkbaar zat iedereen bij de Pixies of Marilyn Manson. Net als bij The Prodigy is er geen doorkomen aan bij de Alpha en wederom komt het vanaf de heuvel nauwelijks over, al is het visueel toch wel vermakelijk. Het grote DRUGS-logo zal in de VS ongetwijfeld voor ophef zorgen, hier halen we er onze schouders over op. Toch maar voor het einde weg, voor de drukte uit terug naar de camping.

Lowlands 2005: dag 1
Lowlands 2005: dag 3
Lowlands pagina op 3voor12

Lowlands 2005: dag 1

Voor de echte Lowlands sfeer hoor je natuurlijk van donderdag tot maandag te gaan, maar wie geen bezwaar heeft tegen camping 5 kon op vrijdagochtend zonder drukte en rijen in één keer doorlopen. Tel daar het mooie weer en de gewonnen kaartjes (via de Volkskrant) bij op en het weekend kon niet meer stuk.

Vrijdag 19 augustus:
Hoogtepunten: Lowlands University, Franz Ferdinand
Tegenvallers: Juliette & The Licks, (het geluid bij) The Prodigy
Ook gezien: The Subways, Kaiser Chiefs, Bonnie ‘Prince’ Billy, New Cool Collective, Royksopp, Tom Vek

De vertrouwde poort is compleet veranderd: hoge schoorstenen in plaats van de schilderijen, toch even wennen. Net als de nieuwe terreinindeling: bijna alle podia op een andere plek en geen Higher Ground meer, al heeft het Lima-gebied die sfeer wel overgenomen. De eerste ‘act’ op Lowlands waar ik naar toe ga, is de Lowlands University. Het ziet er nog officiëler uit dan op de gemiddelde universiteit: iedereen staat braaf op als de pedel (dat mooi aangeklede mannetje met vierkante pet) met zijn staf op de grond tikt en ‘staat u op voor de professor’ roept. De Juliet zat bomvol bij oud-premier Ruud Lubbers, die een “college” gaf over wat hij tegenwoordig aan milieu-bescherming doet. Jammer dat hij af en toe nauwelijks over het lawaai heenkomt van de Charlie (nu weer een openluchtpodium).

...college met lichtbeelden (bron: 3voor12)

Na afloop verplicht de tent uit en weer achteraan aansluiten voor pop-professor Tom ter Bogt over het fenomeen “smaak”. Erg intrigerend om te horen welke dingen meespelen in het bepalen van je muzikale voorkeur. Af en toe behoorlijk kort door de bocht en teveel op één hoop (gothic, punk en hardrock allemaal onder hetzelfde label). Het was leuk geweest als hij het wat meer op lowlands had toegespitst: het leek alsof hij er van uit ging dat de Lowlander een gelijke groep mensen was, terwijl je – zeker de laatste jaren – steeds meer verschillende mensen ziet. Maar tussen het cabaret en comedy is iets als Lowlands University zeker voor herhaling vatbaar.

Ondertussen ben ik wel toe aan wat muziek. Op naar de India, voor de hype van Juliette & The Licks. Ondanks het strakke rode pakje en wild zwaaiende (geblondeerde) manen denk ik dat mevrouw Lewis toch beter kan acteren dan zingen. Leuk voor een kwartiertje maar daarna valt het toch op dat het muzikaal erg weinig om het mooie lijf heeft. Iets dat bij The Subways al veel minder storend is. Ze moeten nog wat werken aan pakkend materiaal, maar wat er staat overtuigt wel.

Juliette Lewis (bron: 3voor12)

De mannen van Kaiser Chiefs hebben een handvol catchy liedjes en het charisma om de hele Alpha-tent aan het dansen te krijgen. Zanger Ricky Wilson danst ondanks het gips om z’n enkel gewoon mee. Franz Ferdinand kopt de voorzet van de Kaisers met het grootste gemak in. Hit Michael klonk vreselijk, maar de andere hits en het nieuwe materiaal klonken ongelooflijk strak. Ik ben geen fan, maar de kolkende massa’s bij Take Me Out en het strakke spel maakten dit voor mij toch nog onverwacht een hoogtepunt voor vandaag.

Van te voren had ik gehoopt dat ik hetzelfde zou zeggen van Bonnie ‘Prince’ Billy & Matt Sweeney, maar het kwam live niet over in de veel te grote India. (Ik hoorde ook veel enthousiaste reacties dus misschien lag het gewoon aan mij.) Ook Royksopp hield ik snel voor gezien, vooral omdat ik van te voren was getipt om Tom Vek te gaan checken. Wat een aparte combinatie van funk, electro en rock, en wat een geweldige bassist! De eerste twee nummers zijn super, maar daarna worden de zanglijnen nogal irritant.

Bij The Prodigy is er geen doorkomen aan en hoor je eenmaal op de heuvel helemaal niets van de muziek omdat er tegelijk iets op het Essent-award podium speelt. Het lijkt de Silent Disco wel... Voor de drukte uit terug naar de camping, waar de wijn en chips wachten.

Lowlands 2005: dag 2
Lowlands 2005: dag 3
Lowlands pagina op 3voor12

Lowlands vs Pukkelpop

Voor iemand die festivals vooral beleeft als een weekend lang bandjes kijken, is de keuze tussen Lowlands of Pukkelpop niet erg moeilijk; meer bands en meer leuke (kleinere) namen als Raveonettes, Art Brut, Sophia, !!! en The Posies die allemaal niet op Lowlands staan. Dan is de keuze niet moelijk...

... totdat je vriendin twee vrijkaartjes voor Lowlands wint en die uitgespaarde 108 euro voor een Pukkelpop ticket toch wel erg goed uitkomen.
Een blik op het blokkenschema van Lowlands maakt duidelijk dat er behoorlijk wat leuke dingen tegelijk gaan spelen. Toch hoop ik het volgende te kunnen zien:

vrijdag:
Lowlands University: Tom ter Bogt
The Magic Numbers
Juliette and the Licks
The Subway's / Kaiser Chiefs (allebei een stukje)
*eten/relaxen*, misschien Franz Ferdinand
Bonnie 'Prince' Billy & Matt Sweeney
Tom Vek / The Prodigy (allebei een stukje)
Roni Size (als ik nog benen over heb)

zaterdag:
Coolpolitics
Face Tomorrow
Mala Vita
de Jeugd van Tegenwoordig (als je er dan toch bent...)
Death From Above 1979
Maximo Park
Arcade Fire
Pixies
The Others / Marilyn Manson (allebei een stukje)

zondag:
Amadou & Mariam
Viva Voce
Quit Your Dayjob
Editors (eens kijken of ze de hype waarmaken)
Cheb Balowski (klinkt op papier als El Gran Silencio, live hopelijk ook)
Gentleman / Dresden Dolls
Queens of the Stone Age (mijn 10e keer, vandaag weer met Lanegan)
Amp Fiddler
The Futureheads
LCD Soundsystem / Nick Cave / Jamie Lidell (moeilijke keuze)
Vitalic
... en dan die avond weer terug naar huis.

Vooral bandjes kijken dus. Toch jammer dat Lowlands per dag gemiddeld 5 optredens per podium heeft, tegen 9 op Pukkelpop: zo kun je in België makkelijk twee keer zo veel zien.
*edit*: net een mailtje gekregen dat ik twee vrijkaartjes voor Art Brut in Rotown heb gewonnen, dus dat probleem is ook opgelost. Donderdag Posies in de Helling, dat maakt het gemis van een paar leuke bands op Pukkelpop weer goed.

!!! : weergaloze set voor laat ontdooiend publiek

!!! - 11 augustus, Melkweg

!!! (spreek uit "chk chk chk") zorgde voor een van de meest spraakmakende albums van 2004: Louden Up Now (en de herontdekking van inspiratiebron Gang of Four). Strakke funk, vermengd met gitaarriffs, een beat en een like I give a f*ck! attitude. De vorige keer live gemist, nu in de herkansing.

Het publiek lijkt vanavond de energie te bewaren voor later (bij de wekelijkse dansavond). Het is werkelijk stuitend hoe tam iedereen erbij staat als zanger Nic Offer vanaf de eerste noten over het podium stuitert. Hij lijkt er zelf ook verbaasd over: 'Last time we were in Amsterdam, it was pretty crazy. You turned mellow or something?' (Later die avond betwijfel ik of het publiek bij de vorige doortocht anders was, volgens de drummer speelde de band toen onder invloed van paddo's...)

!!! opent met nieuw werk: Take Ecstacy With Me. Toch net een ander geluid dan het vorige album, met meer galmende slaggitaar en een catchy synthesizer. Het zevental wisselt constant van instrumenten, af en toe staan er twee bassisten en drie mannen op percussie te spelen.
Net als op de plaat lopen de nummers af en toe knap in elkaar over, maar worden ze in een dik uur nog wat langer uitgesponnen. Vooral de bassist (de ene die niet van instrument wisselt) is geweldig, de motor van de band; ongelooflijk wat een dwingend effect dat staccato funky geluid heeft op je beenspieren.

Slechts een handvol mensen staan net zo hard te dansen als de mannen op het podium, zijn we dan de enigen die het goed vinden? Pas bij de laatste twee nummers (o.a. Shit Scheisse Merde)lijkt de vonk over te slaan en staat het grootste deel van de zaal mee te springen. Jammer dat het pas zo laat gebeurde... Hopelijk krijgen ze straks op Pukkelpop wel het publiek dat ze verdienen.

link: website !!!
recensie op Subjectivisten

Live in your Livingroom: bandjes kijken vanuit de sofa

Het is een druilerige zondagavond en in een Rotterdamse huiskamer staan/zitten/hangen ongeveer 30 mensen in stoelen en op kussens, met chips en wijn binnen handbereik, te luisteren naar een vrouw met gitaar. Behalve de snaren horen we ook een aanhoudend en a-ritmisch getik op de houten vloer, afkomstig van de schattige bruine labrador die tussen de mensen door banjert.

La Kidda, want dat is de eerste artiest van de avond, laat zich er niet door uit het veld slaan. Haar hoekige gitaarliedjes met bevreemdende teksten die in een café misschien zouden doodslaan op ongeïnteresseerd publiek, krijgen nu de aandacht die ze verdienen.

Ondertussen steekt de gastvrouw nog wat theelichtjes aan, en wordt de wijn nog maar eens bijgeschonken. Behalve een hond loopt er nog een kat rond, die we (volgens de op een a4 gestelde "huisregels") beter kunnen negeren. Mijn stoel naast de hifi set en cd's geeft me tijdens het "ombouwen" voor de volgende act de kans om te peilen wat voor smaak onze gastvrouw heeft. Redelijk veel overlap, Smashing Pumpkins en Tom Waits.

Vanavond spelen er tot de klok van elf uur vier artiesten, de volgende is de Dan Geesin. Terwijl hij zijn harmonium bedient en z'n melancholieke liedjes brengt, gaat zijn bijzonder vormgegeven nieuwe album Green van hand tot hand: schitterende (maar erg macabere) zwart-wit tekeningen in een aparte uitklaphoes: naast muzikant is de Brit ook actief als filmmaker en tekenaar. Jammer dat ik even geen 20 euro kan missen, maar een volgende keer neem ik dit zeker mee.

Na de pauze is het tijd voor Myshkin, een Amerikaanse folkzangeres die al een tijdje in Nederland woont (of in ieder geval de taal goed heeft opgepikt). Met haar combo (onversterkte basgitaar, half drumstel en de dame zelf op gitaar) brengt ze orgineel geschreven liedjes over de meest uiteenlopende dingen als oorlog, liefde en gevangenschap. Muzikaal loopt het (op plaat, volgens het uitgedeelde programma) uiteen van zigeunermuziek en jazz tot punk. Als je er zo akoestisch naar luistert, komen die stijlen niet helemaal over maar boeiend is het zeker.

Tot slot Absynthe Minded, of in dit exclusieve geval een solo-optreden van de zanger: Bert Ostyn. Toch speciaal, want de liedjes die op het album van de Gentse groep net zo inventief zijn als die van dEUS, klinken nu geheel anders. Helaas was de man zijn merchandise vergeten, al had ik er toch geen geld voor gehad.

Sommige bezoekers zijn meteen verslaafd geraakt na hun eerste huiskamer avond. Ook ik ben blij verrast door deze manier van concertbeleving, voor 10 euro heb je vier mooie optredens met leuk publiek en betaal je verder niet nog eens voor drank. Het is dat ik direct boven mijn huisbaas woon...

links:
Live in your Livingroom

de artiesten:
La Kidda
Dan Geesin
Myshkin
Absynthe Minded

I Wanna Be Your Dog: Iggy heerst nog altijd

Iggy and The Stooges
6 augustus, Lokerse Feesten (B)

Lokeren is doorgaans niet bepaald the place to be als het om concerten gaat: behalve in de eerste helft van augustus. De Lokerse Feesten zijn in 30 jaar uitgegroeid van een kleinschalig feestje in buurthuizen is uitgegroeid tot een tiendaags festival met verschillende podia in de stad, omringd door terrasjes en eetstalletjes waar je typisch lokale gerechten kan krijgen; Lokerse paardenworst, of ne goei schel beenhesp. Dit alles bijna gratis: alleen voor het hoofdpodium moet 10 euro per avond neergeteld worden.

Het programma is een aparte mix van alternatieve grote namen (The Cure, Patti Smith, Mercury Rev), grote gemene delers (Clouseau, Kane, Sarah Bettens) en een enkele oude legendarische naam. Vorig jaar Front 242, nu de herenigde Stooges, mét Iggy Pop: een van de meest legendarische en invloedrijke garagepunkbands.

Net als de meeste andere avonden, liggen de "voorprogramma's" redelijk in dezelfde lijn als het hoofdprogramma. Aan de andere kant trekken sommige bands zoveel die hard fans die niets hebben met een band als Hulk of Millionaire. Om eerlijk te zijn deden beide Belgische acts me vanavond niet veel: de Walen van Hulk waren vooral een matige kopie van Gluecifer (maar dan met een betere kleermaker), en Tim van Hamel en co. boeien me misschien wat minder sinds die nieuwe plaat. Een paar jaar geleden waren ze niet te missen met het repertoire van hun debuut, nu is het vooral een lompe muur van gitaren. Ter verdediging moet ik zeggen dat ze wel stukken overtuigender waren dan op Werchter.

Toch sprak de drukte op het veld boekdelen; men kwam voor The Stooges. De line up is bijna weer als vroeger, de broers Asheton op drums en gitaar, aangevuld met Mike Watt als vervanger voor wijlen bassist Dave Alexander. Drie jaar geleden gaf dit combo (zonder Iggy, met merendeels Watt op zang) al een legendarisch concert op Pukkelpop - destijds een van de eerste reunieoptredens van de band. Iggy Pop tourde al een paar jaar solo (waarbij hij ook nummers van The Stooges zong), en vorig jaar sloot hij zich weer aan bij zijn oude groep.

De man loopt tegen de 60, maar ziet er zeker 20 jaar jonger uit. Naar eigen zeggen tegenwoordig clean, maar misschien moeten we dat gezien de razende podiumperformance met een korreltje zout nemen. Of zou hij herbal speed gebruiken? In ieder geval zou ik ook wel op die manier oud willen worden, wat een power! Een dik uur lang raast hij over het podium, zwiepend met zijn lange manen. Meebrullen met No Fun en I Wanna Be Your Dog, dat laatste nummer trouwens twee keer. (Toch jammer, omdat Search & Destroy bijvoorbeeld werd overgeslagen.) Natuurlijk mogen er weer mensen op het podium komen dansen, tot ongenoegen van de security: vooraan loopt de situatie bijna uit op een vechtpartij. Maar toch overheerst het enthousiasme om deze legendarische band aan het werk te kunnen zien.

Dag 2 van de Lokerse Feesten werd afgesloten met een regendans op Magnus. Jammer dat ze geen werk van hun (toch best leuke) eigen album doen, maar veel anonieme beats waar Tom Barman een beetje overheen mag lallen. Ook hier klimt het publiek op het podium, vooral knappe meisjes. Maar een vreemd uitgedoste jongen wordt enthousiast door Tom naar de draaitafels gehaald voor een highfive. Het bleef nog lang onrustig in Lokeren...

De Lokerse Feesten: nog tot en met zondag 14 augustus

Björk - The Music From Drawing Restraint 9

Na Dancer In The Dark had Björk het helemaal gehad met acteren. Wellicht kwam dat vooral vanwege de regisseur Lars von Trier en zijn dogma over het vermijden van trucage en andere "onnatuurlijke" technieken.
Geef Björk een regisseur als Matthew Barney – die net als Björk (in haar videoclips) veel aandacht besteedt aan kostuums, decors, effecten uit de computer en droombeelden – en een geslaagde samenwerking is gegarandeerd, met een rol in de film en met de muziek voor Drawing Restraint 9 als resultaat.

Het is een verhaal met nauwelijks gesproken tekst, met daardoor veel ruimte voor krachtige beelden en muziek. Het idee achter de film is de relatie tussen weerstand en creativiteit, uitgebeeld door de constructie en transformatie van een sculptuur uit vloeibare vaseline – "The Field" – dat wordt gevormd, gegoten, ontleed en opnieuw wordt hervormd op het dek van een walvisschip.

Deze verschillende stadia worden gespiegeld in het narratief van de twee Gasten op het schip (Björk en Matthew Barney), die een oud Japans reinigingsritueel ondergaan en gekleed worden voor een Shinto-bruiloft. Hoe het verhaal verder verloopt (nog veel spectaculairder dan wat hierboven staat) is te ingewikkeld voor deze recensie, maar zeker de moeite waard.

In tegenstelling tot de traditionele liedjes van Dancer In The Dark, kennen de vocalen een meer bescheiden aandeel. Naast Björk komt ook Will Oldham (Bonnie "Prince" Billy) voorbij. Veel composities liggen in het verlengde van Björk’s laatste twee studioplaten; stemmen als instrumenten, maar ook meer blaas- en snaarinstrumenten. Kortom: minder toegankelijk dan de vorige soundtrack, maar wel weer een indrukwekkend Björk-album.

Drawing Restraint 9 op bjork.com

Björk - The Music From Drawing Restraint 9
2005, One Little Indian Records

Armin van Buuren - Shivers

Trance-DJ Armin van Buuren maakt al meer dan 10 jaar platen, waarvan het grootste deel bestaat uit mix-cd’s. Met Shivers brengt hij nu zijn tweede album met eigen werk uit. Waar het debuut 76 van de nummer 3 van de wereld vooral een verzameling was van de voorgaande 10 jaar, is deze opvolger een selectie uit nieuw werk. Van Buuren is de breedte in gegaan qua geluid, met een meer song-gerichte aanpak. Naast pure trance is er ook plaats voor meer rock- en popinvloeden, zoals Golddigger (met vocalen van Rosemary’s Sons-zanger Martijn Hagens). Net als op 76 verzorgt Ray Wilson (ex-Stiltskin) een gastbijdrage op een van de meest catchy nummers, Gypsy. Wie trance een vies woord vindt, mag zijn oordeel herzien.

Armin van Buuren - Shivers
Armada Music, 2005

Kid 606 - Resilience

Afgaande op de titel Resilience (is Engels voor ‘incasseringsvermogen’) zou je verwachten dat dit nieuwe album van Kid 606 in het verlengde ligt van zijn vorige werk: ontoegankelijke drum n’ bass, hiphop beats en hardcore in een electro jasje. Die verwachting wordt niet waargemaakt: Resilience is stukken toegankelijker en laidback dan die andere albums: het gaat van lome ambient (in opener Done With The Scene) via electronische hiphop naar dub en dancehall. Veel tracks zijn onderweg op tour ontstaan, wat misschien de oorzaak is voor de veelzijdigheid van dit album. Misschien ietwat teleurstellend voor fans van zijn hardere werk, maar een tip voor liefhebbers van Vista Le Vie of To Rococo Rot: electronica voor in je luie stoel.

Kid 606 - Resilience
2005, Wichita Recordings

Giant Panda - Fly School Reunion

Giant Panda staat synoniem voor het uitsterven van originele hiphop; muziek die opvalt tussen de meestal oppervlakkige en nietszeggende artiesten in dit genre. De eerdere singles en mixtapes kregen de warme belangstelling van de college radiostations en collega’s als DJ J-Rocc en People Under The Stairs (Thes One produceerde enkele tracks op dit eerste volwaardige album).
De vijf mc’s met verschillende culturele achtergronden mengen hun originele teksten en beats met een soort nostalgie naar de jaren ’90 waarin ze opgroeiden; een decennium waarin het blijkbaar nog niet om het grote geld ging maar om cassettebandjes (Diggin’ The Tapes) en ghettoblasters. Ook muzikaal is het genieten, van de vele jazzy samples en gitaarlicks (in T.K.O.) Giant Panda verdient ook buiten de underground een prominente plek in de hiphop.

Giant Panda - Fly School Reunion
2005, Tres Records TRCD-002