Clor - Clor

Clor is niet de zoveelste band in het rijtje van Britse bands die teruggrijpen op het geluid van Joy Division en Gang of Four, maar komt met minder voor de hand liggende invloeden; Kraftwerk en Devo, aangevuld met het synth-geluid van een minder kille Ladytron.

En waar andere Britse band er vooral hip willen uitzien, lijken de mannen van Clor met opzet geen stylist in dienst te hebben – een lulliger uitstraling zoals in hun videoclips (het robotdansje!, die foute spencers!) kan bijna niet.

Het titelloze debuut opent met de singles Good Stuff, Outlines en Love + Pain, stuk voor stuk erg dansbare nummers. Na een ballad halverwege (Gifted) verschuift Clor in de tweede helft van poppy naar een meer rockend geluid met meer tempowisselingen zoals in het knallende Dangerzone. Het daaropvolgende Magic Touch had op de eerste plaat van Das Pop kunnen staan, zelfs de stem van zanger Barry Dobbins lijkt hier op die van Bent van Looy. Garden of Love is misschien wel het ultieme Clor nummer waarin de synth-pop en de rockkant van de band samenkomen. Afsluiter Goodbye had zo van Pinback kunnen zijn, met die combinatie van basloopjes en zanglijnen.

De diversiteit aan geluid is soms vermoeiend, maar Clor bezwijkt niet onder al deze verschillende ideeën. Dit debuut is een razendknappe plaat en muzikaal vele malen interessanter dan al die andere hype-bands die door NME gelanceerd worden. En daar hoef je er niet hip voor uit te zien.

Clor - Clor
2005, Regal (Capitol Records/EMI)
www.clor.co.uk